Ik wil al dagen een blog schrijven. Want ik was bij De Dijk en bij Roger Waters (twee keer geweldig), ik rondde nagenoeg de eerste module af van mijn post hbo beleidskunde, onze dochter heeft last van het einde van het schooljaar en is moeskapot (wij ook), ik lees momenteel fijne boeken zoals Hoor nu mijn stem van Franca Treur of Gebrek is een groot woord van Nina Polak, mijn eigen boek verkoopt nog steeds en op vrijdag de 13e heb ik een interview over mijn boek met een meneer van Psychosenet, zelf geregeld dankzij een briljante tip van een goede vriend. En nog zo wat van die dingen, zoals dat ik op Vaderdag van de trap gepleurd ben (vallen klinkt te sjiek voor wat ik deed) en nu over de breedte van mijn linkerbil een bloeduitstorting heb van een formaat dat ik nog niet eerder heb mogen meemaken op mijn lichaam.

Ik heb dus te veel te doen, maak te veel mee, heb te weinig tijd en een te vol hoofd (onder andere met half afgeschreven blogs) om ook maar iets op papier te zetten. Dus ik dacht, laat ik dat dan eens opschrijven. Et voilà. Ondertussen rondt ook de kunsthogeschool waar ik werkzaam ben het schooljaar af en dat levert traditiegetrouw een pens met werk op, alsof er na de vakantie geen leven meer is. Overigens is dat inderdaad geen garantie, maar ik hou het idee graag overeind. De school van onze dochter vraagt of we willen helpen poetsen, opruimen en meegaan met schoolreisjes. Er komen twee modderspeeldagen aan, twee kinderverjaardagsfeestjes (vandaag wilde dochterlief zelfs niet mee naar een derde feestje, dan hebben jullie een beeld van het vermoeidheidslevel) en de juffen vieren hun verjaardag. Mijn nieuwste competentie: tussen alle bedrijven door geschikte en niet al te idioot dure cadeautjes kopen voor een brede doelgroep.

Vriendinnen spreken schiet er zwaar bij in (sorry dames, ik ben jullie niet vergeten en ik hou nog steeds van jullie allemaal). Had ik het al gehad over Down The Rabbit Hole komend weekend? En dat ons kind het he-le-maal niet ziet zitten dat haar papa en mama drie nachtjes elders verblijven? En dat ze ons dat al weken in het gezicht slingert? Ik heb opa en oma, waar ze gaat logeren, een totale vrijbrief gegeven om het kind te paaien, te pamperen en te verwennen met snoep en ijs en dingen waar je ’s nachts licht van gaat geven door de kleurstoffen. Whatever it takes. Wij moeten Nick Cave zien op de zondagavond. Met bier.

Ook nu zit ik nog veel te laat achter mijn scherm, maar soms MOET het er even uit. Laatst vroeg iemand me: ‘Schrijf je nog dagboeken eigenlijk?’ Verrek, nee. Daar ben ik mee gestopt toen ik serieus aan mijn boek begon te schrijven. Terwijl ik vanaf mijn negende schrift na schrift vulde met allerhande hersenspinsels en belevenissen. Opeens heb ik een idee: ik ga mijn dagboektraditie weer in ere herstellen, materiaal genoeg. Alleen tijd te weinig.

Dankzij het verwijderen van nieuwsapps op mijn telefoon in combinatie met drukke tijden zowel op het werk als privé, hoorde ik niet eerder dan vandaag (nota bene tijdens een interview over mijn boek met de sympathieke redacteur van onze wijkkrant) dat het zusje van koningin Maxima gisteren door zelfdoding is overleden. Mijn oliedomme ik ging vervolgens nadat de redacteur vertrokken was op zoek naar nieuwsberichten en reacties op social media. Waarom doe ik dat toch? Gelukkig zag ik veel respectvolle en meelevende teksten. Maar helaas ook veel dikke onzin. Geleuter van royaltydeskundigen die dachten dat de dood van de zus van Maxima vast invloed zou hebben op de manier waarop Maxima haar dochters opvoedt. Nou, heel gek, maar ik denk dat het invloed heeft op ALLES in het leven van Maxima en haar echtgenoot. Net als de dood van prins Friso invloed heeft op ALLES in het leven van Koning Willem-Alexander en zijn echtgenote.

Het schijnt – gelukkig heb ik het niet zelf gezien en misschien mag ik er dan ook niks over zeggen maar ik doe het lekker toch – dat Margriet van der Linden in haar programma M over de tragische dood van het zusje van gesproken heeft met een royaltydeskundige en een nieuwslezeres. Wat een gemiste kans. Als je zelfdoding bespreekbaar wilt maken, nodig dan op z’n minst (ook) een deskundige op dat gebied uit. Pijnlijk.

Maxima leidt een leven waar de meesten zich weinig bij voor kunnen stellen. Ik in ieder geval niet. Natuurlijk heeft ze daarvoor gekozen; of was het de liefde die dat deed? Hoe het ook zij, de dood van haar zusje is nieuws, of ze wil of niet. Het staat in alle kranten, op allerhande digitale kanalen en de halve wereld vindt er iets van. Ik ook. Ik vind het verschrikkelijk verdrietig voor Maxima en iedereen die van haar zusje houdt. Dat ze de kracht mag vinden om dit verlies te leren dragen.

Het schrijven van een boek, en vooral de weg er naartoe, is eigenlijk een langdurig potje strippokeren. Ik tegen de rest van de wereld.

Toen ik net begon met schrijven, stuurde ik elke maand een schrijfsel naar vrienden, via e-mail. Hop, sokken uit, blote tenen. Toen begon ik een online blog. Spijkerbroek uit, blote benen (en die van mij zijn wit, extra bloot dus). Daarna volgde een schrijfwedstrijd, en met succes dus ik mocht op een podium. Shirt uit, alleen nog ondergoed aan. Vervolgens verscheen mijn boek. Weg met dat ondergoed.

Ik dacht dat ik niets meer had om uit te trekken maar vandaag voelde ik me toch extra naakt. Zoals aangekondigd ging ik namelijk vanmiddag op pad naar twee Arnhemse boekhandels, om te vragen of ze mijn boek in verkoop wilden nemen. Daar stond ik dan, met minder dan niks aan en mijn boek in mijn zweethanden. Shit, geen vlekken maken.

Het Colofon reageerde spontaan. Ene Rita wist zich mijn uitnodiging voor de boekpresentatie nog te herinneren, waar ze helaas niet bij kon zijn. Een kwartier later had ik een A4-tje in the pocket met daarop de afspraken bevestigd. Mijn boek komt samen met schrijvers als Hugo Borst op een tafel te liggen, bij de categorie ‘medisch’ tegenover ‘psychologie’. Links achterin, gaat dat zien! En kopen vooral.

Hijman Ongerijmd reageerde iets terughoudender maar zeker bereidwillig. ‘Het ziet er in ieder geval verzorgd uit’, luidde de eerste indruk. En ook daar ging ik een kwartiertje later weg met de afspraken op papier. Bij Hijmans kom ik eveneens links achterin de winkel te liggen, in de hoek van ‘psychologie’. Bij de boeken over rouw. En met een beetje mazzel op de presentatievensterbank die ze voor de boekenplanken hebben gemaakt; daar zou mijn boek meer opvallen. Er werd zelfs gesproken over een tafel voorin, met nieuw verschenen boeken maar daar durf ik niet eens op te hopen.

Ik had niet gedacht dat ik direct zaken zou kunnen doen met beide boekhandels, en had dus niet genoeg boeken bij me. Beginnersfoutje. Geen punt, ik trapte gewoon twee keer de bult op om de resterende exemplaren thuis op te halen. Iets met geen bloed, veel zweet, geen tranen vandaag.

Er zijn indie-auteurs die niet zo happig zijn op boeken in consignatie geven. Want ja, gaat het wel lopen? En als het niet loopt, krijg je je boeken weliswaar terug maar niet altijd in nog verkoopbare staat. Dat kan mij ook gebeuren. Maar voorlopig ga ik er vanuit dat alle exemplaren, vijf per boekhandel, binnen de termijn van twee tot drie maanden die ik heb afgesproken, verkocht worden. Ik heb er een extra stapel bijpassende boekenleggers bij gedaan. Als dat niet werkt!

Een zegetocht is natuurlijk een overdreven vergelijking in dit verband. Wat ik maar wil zeggen is: ik ben blij dat ik ook deze stap heb gezet.  Dit potje pokeren heb ik gewonnen en ik kleed me weer rustig aan.

Of ik in een zwart gat gevallen ben na de publicatie van mijn boek? Ik krijg de vraag de laatste tijd vrij vaak. Het antwoord is: zeker niet. Er is juist rust over me gekomen. Dit boek moest en zou er komen, en zie daar: ik heb het geflikt.

De eerste paar weken na de boekpresentatie verkocht ik dagelijks boeken, nu een of twee per week. Inmiddels ben ik ervan doordrongen dat ik als selfpubber, ook wel indie-auteur genoemd, behoorlijk aan de bak moet om mijn boek te promoten. En dat in de bemoedigende wetenschap dat de selfpubber in zijn algemeenheid niet het beste imago heeft. Een auteur met uitgever heeft, al dan niet terecht, het stempel ‘dat zal wel goed zitten’. Ik moet het zonder dat keurmerk doen. Dus hoe overtuig ik een boekhandel ervan dat je mij gerust naast Griet Op de Beeck kunt neerleggen? Ja, ik durf groot te denken.

Nu heb ik het volgende plan. En ik deel het van tevoren met jullie want eenmaal openbaar aangekondigd betekent doorpakken. Dit ga ik doen: volgende week woensdagmiddag heeft mijn dochter een verjaardagsfeestje. Dus heb ik een paar uurtjes de handen vrij. In plaats van een berg wasgoed strijken of Netflixen, ga ik met mijn boek onder de arm naar twee boekhandels in Arnhem met de vraag of ze mijn boek in consignatie willen nemen. Consiewatzegje? Als ik het goed begrepen heb, werkt dat zo: ik lever zelf een bescheiden stapeltje boeken aan bij de boekhandel, en de boekhandel legt het op hun tafel voor de verkoop. Ze hoeven dus niet vooraf te investeren door zelf mijn boek in te kopen (zonder zeker te weten dat het verkoopt), en pas als mijn boek verkocht wordt verdienen zowel zij als ik eraan.

Als ik denk aan hoe ik die boekhandel binnenwandel krijg ik een droge keel en klamme handjes. Wat nou als ze zeggen: ‘We werken niet met indie-auteurs want de kwaliteit is meestal bedroevend.’ Of erger: ‘Titels met het woord dood erin verkopen minder goed.’ Dat schijnt echt zo te zijn. Zou die schattige foto van Koen op de cover niet juist een klantenmagneet zijn?

Ik heb nog een week om moed te verzamelen. Kortom, ik heb helemaal geen tijd om in een zwart gat te vallen.

Plaats van handeling: Doornroosje te Nijmegen. Wanneer: vorige week zaterdag. Artiest: Tamino. Wie? Tamino. Ja, google maar even. Wacht, ik help je: link naar YouTubefilmpje.

De rand van de bar drukt in mijn rug. In mijn rechterhand een frisse Hertog Jan, met mijn linkerarm leun ik lichtjes tegen mijn man. Het voorprogramma zingt niet onverdienstelijk (Audri uit België) maar we zijn toch vooral benieuwd naar Tamino. Audri verdwijnt met een zacht Vlaams ‘dankjulliewel’ en een verlegen zwaai van het podium en na een korte pauze verschijnt Tamino rustig ten tonele, vergezeld door twee muzikanten. Toetsen, slagwerk, gitaar, zang. Geen introductiepraatje, zijn muziek spreekt. Luid en duidelijk, in één rechte lijn mijn lijf in. Zowel mijn man als ik zijn direct onder de indruk en onder invloed van de stem van deze man.

Man? Jongen. Hij is 21 en ik kan er niets aan doen, maar ik bedenk me dat ik zijn moeder had kunnen zijn. Dat ik bijna jarig ben voedt deze gedachte vast. Op 7 mei word ik 45. Mijn moeder had op die leeftijd een dochter van 23, ik eentje van 6. Twee dagen na mijn verjaardag is het dit jaar tien jaar geleden dat Koen overleed. Ook daar denk ik aan, terwijl Tamino met zijn lage stem, die net zo moeiteloos de hoge tonen als de lage tonen pakt, over ons heen golft. Gaat het nu elke keer weer over dat dode broertje? Ja, zo werkt het namelijk in mijn hoofd sinds hij er niet meer is. Maar het verpest mijn concert geenszins. Tien jaar geleden. Toen was Tamino 11 en bouwde hij vermoedelijk nog boomhutten. Wat deed ik tien jaar geleden? Overleven. En nu? Ik heb het overleefd en geniet van een concert, een biertje.

Wat deed ik toen ik 21 was? Studeren en mijn spaarzame studiefinanciering inleveren op de Korenmarkt. Tamino bezingt op deze leeftijd het leven alsof hij de doorleefde ziel van een wijze heeft. Waar haalt hij het vandaan? Wat heeft hij meegemaakt dat ik geloof wat hij overbrengt?

Na afloop staan we in de rij voor de jassen en passeren we de artiest. Hij heeft plaats genomen achter een bescheiden balie, verkoopt en signeert zijn muziek en praat met fans. Ik loer naar zijn zwarte golvende haar en glimmende oorbel in het linkeroor. Nondeju, wat een knappe gozer is het. Oh ja, ik had zijn moeder kunnen zijn.

In juni gaan we op herhaling. Dan treedt Tamino op bij Down The Rabbit Hole. Nick Cave ook. Of wat dacht je van Queens of the Stone Age? Daar was mijn broertje behoorlijk fan van trouwens.