Tamara

schrijft

Maand: april 2020

Welkom bij jezelf

Welkom bij jezelf. Ik knip het zinnetje uit een magazine met de bedoeling het op te plakken in een groter geheel van knipsels. Gewoon een beetje fröbelen, inspiratie opdoen, al weet ik nog niet waarvoor. Ondertussen luister ik naar een oude cabaretvoorstelling via YouTube. Pure ontspanning, verdwijnen in je eigen gepruts en het verhaal van een ander.

Het doet me denken aan hoe meester Beekman in de vijfde klas kleurplaten uitdeelde waarop we meteen mochten aanvallen, waarna hij ons vanachter zijn bureau met rustige stem voorlas uit een prachtig boek met kleurrijke verhalen. Hetzelfde gevoel. Met dat verschil dat er destijds schoolmelk op mijn bureautje stond en nu groene thee, koffie verkeerd of een IPA-tje, afhankelijk van waar de vijf in de klok zich bevindt.

Welkom bij jezelf. Het zinnetje associeer ik ook met: oké zijn met je eigen gezelschap. Precies waar iedereen nu mee te maken heeft, al dan niet in combinatie met partners en kinderen. Het thuisblijven werpt je terug op je eigen persoon. Minder gelegenheid om confrontaties met huisgenoten en je ego uit de weg te gaan door de kroeg in te duiken of urenlang op de sportschool te blijven.

Maar, zou je kunnen zeggen, we zijn toch ook niet gemaakt om wekenlang nagenoeg twentyfourseven met gezin en jezelf binnen een beperkt aantal muren te verblijven? Misschien niet. Toch is dat wat we nu moeten doen. En dus kom je jezelf tegen. Wat kan daar mis mee zijn?

Ik probeer die ontmoeting in ieder geval niet af te weren. Die was sowieso al gaande. Sinds een aantal maanden ben ik namelijk gescheiden. Toen het eerste stof van dat life event was neergedwarreld, kreeg ik ruimte voor de vraag: wie ben ik zonder huwelijk? Het antwoord krijg ik niet door professionals in te schakelen, maar door te leven. Met alles wat zich aandient, en nu ook nog versterkt door iets uitzonderlijks als een coronacrisis.

Het is niet dat ik mezelf opnieuw hoef uit te vinden, laat staan op blote voeten en met shag onder de oksels mijn soul hoef te gaan searchen in verre back to basic yoga-oorden waar nu geen vliegtuigen naar toe gaan. Asteblief nee zeg, ik ben bijna zevenenveertig en weet min of meer wie ik ben. Ook heb ik een beeld van het beeld dat anderen van mij hebben. Ik ben nooit te beroerd om zelfkennis op te doen maar dat kan ook prima zittend in mijn tuin, liggend op de bank of – ooit weer – hangend aan de bar.

Het is gewoon wennen om na dertien jaar relatie, geen relatie meer te hebben. Er ontstaat als vanzelf ruimte voor andere dingen, andere activiteiten, andere mensen. Wat wil ik daarmee?

Voor wie het zich afvraagt (geef maar toe, ik zou het ook willen weten): er is geen sprake van een officiële nieuwe verkering. Daar heb ik ook nog lang geen trek in, hoewel het geloof in de liefde en mezelf onverminderd sterk is. We zullen zien wat het leven me brengt. Ik omarm het goede en eventuele monsters kijk ik voluit in de bek, of verzuip ik met bier. Whatever works. Ik heb niets te verliezen, enkel te winnen.

Dus, welkom bij jezelf allemaal. Meer heb je niet nodig om er iets moois van te maken.

Assepoester meets Rapunzel (>1,5 meter)

Geen ramp zo groot, of er zitten ook voordelen aan. Oké, dat soort uitspraken vind ik dikke onzin, want sommige rampen zijn van een impact dat ieder voordeel alleen bestaat in de schaduw van de ellende. Voor veel mensen geldt dat helaas ook in geval van corona.

Maar er is een groep waarvoor de intelligente lockdown ‘slechts’ bloedirritant is. Geen inkomensverlies, nul zieke geliefden en de verstandhouding met eventuele huisgenoten blijft boven het vriespunt. Bij die groep hoor ik ook. Als ik de stress als gevolg van de combinatie thuiswerken en kind even terzijde schuif – gristustepaard wat een onmogelijke opdracht is dat – dan kan ik wel wat ruimte maken om de voordelen te zien.

TIJD

Mijn huis is niet alleen opgeruimd, er is zelfs tijd voor een rondje re-styling, waarbij ik gezellig aan het moodboarden ben geslagen. Mijn imago is inmiddels tot op het fundament afgebroken (zie hier de biecht over het strijken van beddengoed), dus deze coming out kan er ook nog wel bij: ik word erg blij van woonbladen verknippen tot interieurcollages. Vaak onder het genot van een biertje en stevige gitarenmuziek. Sommige dingen veranderen gelukkig nooit.

Opruimen doe ik met liefde, poetsen omdat het moet. Bij voorkeur enkel de essentiële dingen. Maar nu is ook de bovenkant van mijn keukenkastjes schoon, alsmede de verwarmingsradiator en de vuilnisbak. Er zou aan gelikt kunnen worden zonder dat je iets oploopt. Assepoester, eat your heart out. Ik wil niemand bang maken, maar langer dan een jaar de bovenkant van je keukenkastjes negeren is een vrij slecht idee. Dus gebruik deze coronacrisis optimaal en ontdek dat er biotopen kunnen groeien op plekken waarvan je niet wist dat het kon.

RUST

Het aantal opties to do is momenteel zo beperkt dat ik over veel dingen niet hoef na te denken. Zal ik vrijdagavond wel of niet op stap gaan? Avondje bios? Kroeg? Wanneer ga ik naar de kapper? Of zal ik met kindlief nu eindelijk eens naar museum x of y? Kan allemaal niet. Wat kan er wel? Afgelopen weekend ging ik met kindlief naar Sonsbeek. Zonnetje op ons gezicht. En voor ik het wist zaten we samen op het bankje midden op de vlonder bij brasserie De Boerderij vogels te bekijken. Lang.

Over lang gesproken: mijn haar biedt inmiddels de mogelijkheid voor een serieuze Rapunzel-imitatie. Iemand nog een kasteeltoren te leen?

Het voert te ver om corona te bedanken. Ik zou de bitch liever gister dan vandaag afserveren. Dus als je klaar bent met je blessings counten, mag een rondje vloeken en klagen van mij ook. Geef jezelf en elkaar de ruimte. Anderhalvefuckingmeter bij voorkeur.

Park Sonsbeek

Anderhalvefuckingmeter

Mag ik nog naar de Gamma? Ik heb het gedaan. Score: een pot muurverf in de kleur wolkengrijs. Het zit al op de slaapkamermuren ook, want ja, tiet zat. Gister wilde ik weer naar de Gamma (ik smeer overal krijtverf op tegenwoordig), dit keer met kind. Helaas, we werden geweigerd. Toelichting: ‘Voor uw veiligheid en die van uw kind.’ Alsof ik mijn kind als ontaarde moeder bloot had willen stellen aan nevelige virusgordijnen. Kan iemand Jeugdzorg bellen?

De Coop zou ik zonder kind moeten doen. Edoch, om de week ben ik alleenstaande moeder, en kindlief WEIGERT alleen thuis te blijven. Ik krijg het niet uit haar bol gekletst dat er niks engs aan is. Maar het gaat me te ver om doodleuk de deur uit te wandelen en een hartverscheurend huilend mokkeltje achter te laten.

Ongeveer eens per week komt vriendin E. op bezoek, die dan honderdvijftig centimeters afstand houdt. We hoesten niet, geen keelpijn, geen koorts. Ik zou zeggen, moet kunnen. Toch voelt het alsof ik het voortbestaan van de mensheid in gevaar breng.

Vandaag ben ik samen met dochterlief naar mijn ouders gereden, alwaar we in de tuin met elkaar gekletst hebben, op minstens drie meter afstand. Bizar tafereel. Kushandjes blazend (niet te hard want stel je voor dat het spettert) vertrokken we weer.

Van de week stond er een buurman voor de deur die een bal kwam ophalen. Had zijn zoontje eerder die dag in mijn tuin geschopt. In plaats van de bal op te halen, voor de voordeur te leggen, vijf passen achteruit te doen en te zeggen: ja, pak maar! duwde ik het ding zonder nadenken in zijn handen. En hij nam ‘m aan. Dat had dus niet zo gemoeten. Sorry wereld.

Vorige week had ik een uitvaart. In een zeer kleine setting, waaronder ex-man en kind. Daarnaast nog vier personen die ik niet geknuffeld heb. Maar die anderhalvefuckingmeter was ver te zoeken. En ik heb ook een rug geaaid, meerdere keren zelfs. Rouwen en afscheid nemen tijdens coronatijden. Hoe dan? Het is zo’n basisbehoefte: aanraking. Schrale troost: de noodgedwongen kleine setting was oké voor de weduwnaar.

Maar mijn hart gaat uit naar iedereen die nu afscheid moet nemen van een dierbare waar maximaal dertig en niet driehonderd man bij mag zijn, bij voorkeur zonder aanraking. Zeldzaam onnatuurlijk. Ik ben opeens extra dankbaar dat we destijds met honderden mensen Koen weg konden brengen. En dat iedereen die het wilde me snotterend om de hals kon vallen.

Gelukkig mag ik wel knuffelen met mijn dochter, dat is mijn mazzel (ook in tijden zonder corona). Hoe doen singles zonder kinderen dat? Weinig tot geen aanraking. Niet goed voor je mentale gestel en daarmee ook niet voor je weerstand. Maar wat gaat voor? Wie het weet mag het zeggen.

Ik vertrouw erop dat iedereen zich zo goed mogelijk aan de spelregels houdt. En ook dat iedereen weloverwogen uitzonderingen maakt. Let’s be real. Zodra die coronashit voorbij is, duik ik met duizend vrienden en vriendinnen de kroeg in en verbreken we het wereldrecord grouphuggen.

Anderhalvefuckingmeter in park Presikhaaf.

© 2024 Tamara

Thema gemaakt door Anders NorenBoven ↑