‘Mama, kunnen we morgen even naar de stad?’
‘Waarvoor dan?’
‘Ik wil make up kopen. Bij de Action hebben ze goeie lipgloss. En ik wil ook een wimperkruller.’
Ik bekijk het smetteloze, gladde snoetje van mijn elfjarige meisje en verbaas mij over de ogenschijnlijk plotselinge interesse in make up. Het lijkt mij volslagen onmogelijk dat er cosmetica bestaat die haar nog mooier maken dan ze nu al is. Maar natuurlijk juich ik dit soort onschuldige experimenten toe.
‘Prima, wij pakken morgen de bus naar de stad.’
‘Yes! Oh en dan halen we ook een maskertje voor jou en voor mij, kunnen we zaterdag een beautymiddag houden.’
Inmiddels ligt er een vage verpakking maskers met iets te hysterische letters en dito beloftes te wachten in de badkamer. Wie weet zie ik er na gebruik vijf jaar jonger uit. Als dat lukt, word ik over zes nachtjes slapen nog steeds vijftig, maar zou je me hooguit vijfenveertig schatten.
Vijftig ja. Dat is verder geen ding, ik word graag vijftig en bij voorkeur nog een heel stuk ouder ook. Maar eerlijk is eerlijk, een beetje raar is het wel. Vroeger dacht ik (lees: toen ik dertig was) dat rond de vijftig de geraniums al naar je begonnen te lonken. Nou hang ik zeker niet meer ieder weekend in de lampen, been there, done that. Maar verder zou ik zweren dat ik juist net goed op gang kom. Fuck die geraniums. Bovendien presteer ik het nog steeds om zelfs cactussen een uitgedroogde dood te laten sterven.
Tuurlijk, het is best jammer dat er rimpels boven de knieën ontstaan en dat de kaaklijn langzaam een eigen leven gaat leiden. En dat de grijze uitgroei telkens sneller lijkt terug te komen.
Maar hoe ouder ik word, hoe meer ik schijt heb aan dingen waar ik me vroeger veel te druk om maakte. Een zeer comfortabel aanvoelende ontwikkeling. Met die extra rimpels op onverwachte plekken verzoen ik me wel.
In maart was ik met mijn moeder (bijna tweeënzeventig) bij een optreden van Boh Foi Toch in Amphion te Doetinchem. De zanger, Hans Keuper, wordt dit jaar negenenzeventig. Begin april ging ik met een goede vriendin (ook bijna vijftig) naar een show van Roger Waters in Amsterdam. Hij tikt de tachtig aan in september. Aan energie en muzikaliteit hadden beide heren geen gebrek. En ik verkeerde in eveneens energiek gezelschap. En toen ik vorige week aan een zeer goede bekende met de respectabele leeftijd van achtentachtig lentes vertelde dat ik vijftig werd, riep ze lachend: ‘Snotneus!’ Dus zeg het maar, wat vertelt de leeftijd ons precies?
Met een tas vol goedkope spullen die niemand echt nodig heeft, stappen mijn kind en ik in de bus. Onderweg van de bushalte naar huis zingen we samen Flowers van Miley Cyrus, vrij vals. En ik kreeg geen rollende ogen van mijn pré-puber. Volgens mij ben ik dan nog niet heel erg oud. Toch?
