Ik wil al dagen een blog schrijven. Want ik was bij De Dijk en bij Roger Waters (twee keer geweldig), ik rondde nagenoeg de eerste module af van mijn post hbo beleidskunde, onze dochter heeft last van het einde van het schooljaar en is moeskapot (wij ook), ik lees momenteel fijne boeken zoals Hoor nu mijn stem van Franca Treur of Gebrek is een groot woord van Nina Polak, mijn eigen boek verkoopt nog steeds en op vrijdag de 13e heb ik een interview over mijn boek met een meneer van Psychosenet, zelf geregeld dankzij een briljante tip van een goede vriend. En nog zo wat van die dingen, zoals dat ik op Vaderdag van de trap gepleurd ben (vallen klinkt te sjiek voor wat ik deed) en nu over de breedte van mijn linkerbil een bloeduitstorting heb van een formaat dat ik nog niet eerder heb mogen meemaken op mijn lichaam.
Ik heb dus te veel te doen, maak te veel mee, heb te weinig tijd en een te vol hoofd (onder andere met half afgeschreven blogs) om ook maar iets op papier te zetten. Dus ik dacht, laat ik dat dan eens opschrijven. Et voilà. Ondertussen rondt ook de kunsthogeschool waar ik werkzaam ben het schooljaar af en dat levert traditiegetrouw een pens met werk op, alsof er na de vakantie geen leven meer is. Overigens is dat inderdaad geen garantie, maar ik hou het idee graag overeind. De school van onze dochter vraagt of we willen helpen poetsen, opruimen en meegaan met schoolreisjes. Er komen twee modderspeeldagen aan, twee kinderverjaardagsfeestjes (vandaag wilde dochterlief zelfs niet mee naar een derde feestje, dan hebben jullie een beeld van het vermoeidheidslevel) en de juffen vieren hun verjaardag. Mijn nieuwste competentie: tussen alle bedrijven door geschikte en niet al te idioot dure cadeautjes kopen voor een brede doelgroep.
Vriendinnen spreken schiet er zwaar bij in (sorry dames, ik ben jullie niet vergeten en ik hou nog steeds van jullie allemaal). Had ik het al gehad over Down The Rabbit Hole komend weekend? En dat ons kind het he-le-maal niet ziet zitten dat haar papa en mama drie nachtjes elders verblijven? En dat ze ons dat al weken in het gezicht slingert? Ik heb opa en oma, waar ze gaat logeren, een totale vrijbrief gegeven om het kind te paaien, te pamperen en te verwennen met snoep en ijs en dingen waar je ’s nachts licht van gaat geven door de kleurstoffen. Whatever it takes. Wij moeten Nick Cave zien op de zondagavond. Met bier.
Ook nu zit ik nog veel te laat achter mijn scherm, maar soms MOET het er even uit. Laatst vroeg iemand me: ‘Schrijf je nog dagboeken eigenlijk?’ Verrek, nee. Daar ben ik mee gestopt toen ik serieus aan mijn boek begon te schrijven. Terwijl ik vanaf mijn negende schrift na schrift vulde met allerhande hersenspinsels en belevenissen. Opeens heb ik een idee: ik ga mijn dagboektraditie weer in ere herstellen, materiaal genoeg. Alleen tijd te weinig.
juni 28, 2018 at 9:52 am
Jij hebt je vast opgegeven voor het poetsen ….
juni 28, 2018 at 7:38 pm
Haha… Nou, heel gek, maar nee dus. Had je niet gedacht of wel? 🙂