Dankzij mijn boek leer ik via social media en in het echte leven mensen kennen die in mijn beleving veel openhartiger zijn over hun mentale hindernissen dan ik.

Vrijdagmiddag ontmoette ik weer zo iemand: Jeroen, onder andere werkzaam bij PsychoseNet. Hij interviewde mij over mijn boek, maar voor we daaraan toekwamen hadden we het onder andere over ‘de verwarde man’ die hij een paar keer geweest is. Inmiddels zet hij zijn ervaring met psychoses in om mensen erover te leren, met behulp van een virtual realitybril. Naast inzicht geven in hoe een psychose kan voelen, wil hij duidelijk maken: achter die ‘verwarde man’ die soms in een krantenartikel genoemd wordt, zit een verhaal. Een leven, een mens van vlees en bloed dat echt niet voor de lol – laat staan zomaar – op een dak klimt en met dakpannen gaat gooien.

Vergeleken met de ervaringen van Jeroen of de man op het dak, zijn de psychische obstakels in mijn leven slechts drempels geweest. En nu hooguit een omhoog liggende stoeptegel waar ik omheen kan lopen of een enkele keer over struikel. Dus waarom schrijven over mijn angststoornis? Laten we eerlijk wezen, hoe erg word ik er nou door gehinderd? Maar toch. Klachtenvrij of niet, mijn mentale gestel is op een aantal punten kwetsbaar en daar heb ik rekening mee te houden. Geen idee of dat meer is dan ‘de gemiddelde mens’ (die niet bestaat), maar ik ben ook met pillen structureel alert op mijn stresslevel. Als ik mezelf toch voorbij loop gebeurt er dit: opgefokt gevoel, de hele dag. Huilerig om niks. Bij het begin van de dag al het gevoel hebben met te grote laarzen door zuigende modder te ploegen. Me niet verheugen op fijne afspraakjes met vriendinnen. Bij ieder Whatsappje denken: ‘Oh nee, wat moeten ze van me?’ Overprikkeld raken van de radio, een piepende stoel of de zon in mijn ogen. Op die dagen ga ik gewoon naar mijn werk, moe en lusteloos of niet. Ik weet dat vrij weinig mensen – hooguit de collega’s die me al jaren kennen en natuurlijk mijn man – doorhebben dat ik tijdelijk niet mijn flitsende zelf ben.

Ik zou best zonder medicijnen kunnen. Zeker weten. Als ik geen leven had. Geen huwelijk, geen kind, geen baan, geen familie, geen vriendinnen en geen leuke bezigheden. Een prikkelloos leven. Lijkt me oersaai; ik voorzie een bore-out. Hebben we dat weer.

Zolang ik al het bovengenoemde wel heb (en ik was niet van plan om daar iets van in te leveren), heb ik ook pillen nodig om mijn spanningslevel op een acceptabel niveau te houden. Dat vind ik zelf nog steeds best gek, maar omdat ik meermaals ervaren heb dat het zonder niet lukt, ook niet na jaren van vele gesprekken met allerhande professionals, heb ik me ondertussen verzoend met dat gegeven. Duizend keer liever een fijn leven met pillen, dan een moeizaam leven zonder.

‘Hoe gaat het met je?’ was Jeroens eerste vraag toen we aan het interview begonnen. Hij verontschuldigde er zich tegelijk voor want ja, misschien een te gewone vraag? Welnee. Zeker niet als de degene die het vraagt ook daadwerkelijk geïnteresseerd is in het antwoord, zoals Jeroen. ‘Iets te veel werkstress momenteel, maar ook erg blij dat mijn boek uit is en alle aandacht die het krijgt.’ Zoiets heb ik gezegd.

We wandelden over de Rijnkade, het Roermondsplein, Onderlangs en weer terug. Er kwamen geen vragen als: zagen jullie het aankomen? Of: voel je je schuldig? Maar wel: waar ging je met je woede naar toe? En: wat vind jij, is er genoeg ruimte voor rouw in de maatschappij? Mooie insteek. Na afloop bedankte hij me voor het delen van mijn verhaal en ik bedankte hem voor het luisteren. We namen afscheid met drie zoenen.

Ik trapte de bult op naar huis en realiseerde me weer eens: ieder mens heeft een verhaal. Laten we daar vaker naar luisteren.

In het konijnenhol zaten we, mijn man en ik. Voor het eerst sinds twintig jaar (en mijn man sowieso voor het eerst) ging ik afgelopen weekend weer eens naar een festival mét overnachting. Drie zelfs. Het was even wennen aan het campingleven, met drie tenten op de vierkante meter gepropt en vijfentwintig wachtenden voor u in de rij voor de douches maar toen ik de slag te pakken had (lees: me overgaf aan dat wat was, zoals lange rijen, hitte, een chronische zweet-bh en zwarte voeten), kon het niet meer stuk.

Naast natuurlijk Muziek met een hoofdletter M, waren er nog drie duidelijke thema’s aanwezig: sorry, sokken en nattigheid.

Sorry. Bij het passeren in de menigte: ‘Sorry, mag ik er even langs?’ Bij het knoeien van bier over mijn arm of het pletten van mijn tenen: ‘Oeh sorry!’ Colin Benders, van ooit Kyteman die tijdens Lowlands 2009 het weergaloze Sorry ten gehore gaf, was er ook. Maar ik zag alleen een glimp van een bos krullen heen en weer springen voor een unit met veel draadjes en knoppen; meer viel er niet te zien door de honderden mensen die wel op tijd waren. Dus sorry Colin, we zijn toch maar doorgelopen.

Sokken. Ik heb een nieuwe trend waargenomen op DTRH. Sokken in sneakers. En dan geen sokjes die je niet ziet, nee, witte hoge tennissokken. Of welke andere kleur dan ook trouwens. Flink hoog opgetrokken. Té lelijk. Het zal de generatiekloof wezen maar ik vind het geen porem. Bij niemand. Trek uit die maffe dingen onder je korte broek!

Nattigheid. Gerstenat, natuurlijk. Geen hand te bekennen zonder een blikje of bekertje bier erin. En zweet spetterde rond, heel veel zweet de hele tijd overal bij iedereen. Water, dat ook. Flesjes vol, zonder dop, zodat je er niet mee kon gooien. Waterpistolen werden leeggeschoten op vrienden en voorbijgangers en het meer op het terrein zat vol met festivalgangers. Er was ook een gierwagen die water sproeide tegen het stof. Ja, het was echt water. Het hielp hooguit een uurtje en het eelt onder mijn voeten wordt nooit meer schoon.

Ten slotte kreeg ik bij drie artiesten natte ogen. Vrijdagavond bij Queens of the Stone Age. Toen Josh Homme opkwam en samen met zijn maten de gitaren liet gillen, moest ik even heel erg aan mijn broertje denken. Hij vond QOTSA fantastisch en had ze gewoon nog honderd keer moeten zien. Het drong in alle hevigheid tot me door dat ik ze nu zelf ein-de-lijk live mocht aanschouwen en dat Koen dat nooit meer zou doen. De tweede keer waterige oogjes was bij het optreden van Wende. Dat mens is zó intens, onmogelijk om je daarvoor af te sluiten. Haar stem gaat door muren heen. En tot slot Nick Cave, zondagavond. In 2015 verloor hij zijn toen 15-jarige zoon. Twee nummers over dit verlies deed hij voor de rabbits, die allemaal ademloos (én stil! #hetkanduswel) stonden te luisteren. Ik ook, met wazig zicht. Wonderschoon, eindeloos tragisch.

Doodmoe, honderden euro’s lichter en riekend naar rotte citroenen doken wij nog eenmaal ons tentje in, om er maandagochtend krakend en met wallen tot op onze knieën uit te kruipen. Ik had het niet willen missen.

Ik wil al dagen een blog schrijven. Want ik was bij De Dijk en bij Roger Waters (twee keer geweldig), ik rondde nagenoeg de eerste module af van mijn post hbo beleidskunde, onze dochter heeft last van het einde van het schooljaar en is moeskapot (wij ook), ik lees momenteel fijne boeken zoals Hoor nu mijn stem van Franca Treur of Gebrek is een groot woord van Nina Polak, mijn eigen boek verkoopt nog steeds en op vrijdag de 13e heb ik een interview over mijn boek met een meneer van Psychosenet, zelf geregeld dankzij een briljante tip van een goede vriend. En nog zo wat van die dingen, zoals dat ik op Vaderdag van de trap gepleurd ben (vallen klinkt te sjiek voor wat ik deed) en nu over de breedte van mijn linkerbil een bloeduitstorting heb van een formaat dat ik nog niet eerder heb mogen meemaken op mijn lichaam.

Ik heb dus te veel te doen, maak te veel mee, heb te weinig tijd en een te vol hoofd (onder andere met half afgeschreven blogs) om ook maar iets op papier te zetten. Dus ik dacht, laat ik dat dan eens opschrijven. Et voilà. Ondertussen rondt ook de kunsthogeschool waar ik werkzaam ben het schooljaar af en dat levert traditiegetrouw een pens met werk op, alsof er na de vakantie geen leven meer is. Overigens is dat inderdaad geen garantie, maar ik hou het idee graag overeind. De school van onze dochter vraagt of we willen helpen poetsen, opruimen en meegaan met schoolreisjes. Er komen twee modderspeeldagen aan, twee kinderverjaardagsfeestjes (vandaag wilde dochterlief zelfs niet mee naar een derde feestje, dan hebben jullie een beeld van het vermoeidheidslevel) en de juffen vieren hun verjaardag. Mijn nieuwste competentie: tussen alle bedrijven door geschikte en niet al te idioot dure cadeautjes kopen voor een brede doelgroep.

Vriendinnen spreken schiet er zwaar bij in (sorry dames, ik ben jullie niet vergeten en ik hou nog steeds van jullie allemaal). Had ik het al gehad over Down The Rabbit Hole komend weekend? En dat ons kind het he-le-maal niet ziet zitten dat haar papa en mama drie nachtjes elders verblijven? En dat ze ons dat al weken in het gezicht slingert? Ik heb opa en oma, waar ze gaat logeren, een totale vrijbrief gegeven om het kind te paaien, te pamperen en te verwennen met snoep en ijs en dingen waar je ’s nachts licht van gaat geven door de kleurstoffen. Whatever it takes. Wij moeten Nick Cave zien op de zondagavond. Met bier.

Ook nu zit ik nog veel te laat achter mijn scherm, maar soms MOET het er even uit. Laatst vroeg iemand me: ‘Schrijf je nog dagboeken eigenlijk?’ Verrek, nee. Daar ben ik mee gestopt toen ik serieus aan mijn boek begon te schrijven. Terwijl ik vanaf mijn negende schrift na schrift vulde met allerhande hersenspinsels en belevenissen. Opeens heb ik een idee: ik ga mijn dagboektraditie weer in ere herstellen, materiaal genoeg. Alleen tijd te weinig.

Dankzij het verwijderen van nieuwsapps op mijn telefoon in combinatie met drukke tijden zowel op het werk als privé, hoorde ik niet eerder dan vandaag (nota bene tijdens een interview over mijn boek met de sympathieke redacteur van onze wijkkrant) dat het zusje van koningin Maxima gisteren door zelfdoding is overleden. Mijn oliedomme ik ging vervolgens nadat de redacteur vertrokken was op zoek naar nieuwsberichten en reacties op social media. Waarom doe ik dat toch? Gelukkig zag ik veel respectvolle en meelevende teksten. Maar helaas ook veel dikke onzin. Geleuter van royaltydeskundigen die dachten dat de dood van de zus van Maxima vast invloed zou hebben op de manier waarop Maxima haar dochters opvoedt. Nou, heel gek, maar ik denk dat het invloed heeft op ALLES in het leven van Maxima en haar echtgenoot. Net als de dood van prins Friso invloed heeft op ALLES in het leven van Koning Willem-Alexander en zijn echtgenote.

Het schijnt – gelukkig heb ik het niet zelf gezien en misschien mag ik er dan ook niks over zeggen maar ik doe het lekker toch – dat Margriet van der Linden in haar programma M over de tragische dood van het zusje van gesproken heeft met een royaltydeskundige en een nieuwslezeres. Wat een gemiste kans. Als je zelfdoding bespreekbaar wilt maken, nodig dan op z’n minst (ook) een deskundige op dat gebied uit. Pijnlijk.

Maxima leidt een leven waar de meesten zich weinig bij voor kunnen stellen. Ik in ieder geval niet. Natuurlijk heeft ze daarvoor gekozen; of was het de liefde die dat deed? Hoe het ook zij, de dood van haar zusje is nieuws, of ze wil of niet. Het staat in alle kranten, op allerhande digitale kanalen en de halve wereld vindt er iets van. Ik ook. Ik vind het verschrikkelijk verdrietig voor Maxima en iedereen die van haar zusje houdt. Dat ze de kracht mag vinden om dit verlies te leren dragen.

Het schrijven van een boek, en vooral de weg er naartoe, is eigenlijk een langdurig potje strippokeren. Ik tegen de rest van de wereld.

Toen ik net begon met schrijven, stuurde ik elke maand een schrijfsel naar vrienden, via e-mail. Hop, sokken uit, blote tenen. Toen begon ik een online blog. Spijkerbroek uit, blote benen (en die van mij zijn wit, extra bloot dus). Daarna volgde een schrijfwedstrijd, en met succes dus ik mocht op een podium. Shirt uit, alleen nog ondergoed aan. Vervolgens verscheen mijn boek. Weg met dat ondergoed.

Ik dacht dat ik niets meer had om uit te trekken maar vandaag voelde ik me toch extra naakt. Zoals aangekondigd ging ik namelijk vanmiddag op pad naar twee Arnhemse boekhandels, om te vragen of ze mijn boek in verkoop wilden nemen. Daar stond ik dan, met minder dan niks aan en mijn boek in mijn zweethanden. Shit, geen vlekken maken.

Het Colofon reageerde spontaan. Ene Rita wist zich mijn uitnodiging voor de boekpresentatie nog te herinneren, waar ze helaas niet bij kon zijn. Een kwartier later had ik een A4-tje in the pocket met daarop de afspraken bevestigd. Mijn boek komt samen met schrijvers als Hugo Borst op een tafel te liggen, bij de categorie ‘medisch’ tegenover ‘psychologie’. Links achterin, gaat dat zien! En kopen vooral.

Hijman Ongerijmd reageerde iets terughoudender maar zeker bereidwillig. ‘Het ziet er in ieder geval verzorgd uit’, luidde de eerste indruk. En ook daar ging ik een kwartiertje later weg met de afspraken op papier. Bij Hijmans kom ik eveneens links achterin de winkel te liggen, in de hoek van ‘psychologie’. Bij de boeken over rouw. En met een beetje mazzel op de presentatievensterbank die ze voor de boekenplanken hebben gemaakt; daar zou mijn boek meer opvallen. Er werd zelfs gesproken over een tafel voorin, met nieuw verschenen boeken maar daar durf ik niet eens op te hopen.

Ik had niet gedacht dat ik direct zaken zou kunnen doen met beide boekhandels, en had dus niet genoeg boeken bij me. Beginnersfoutje. Geen punt, ik trapte gewoon twee keer de bult op om de resterende exemplaren thuis op te halen. Iets met geen bloed, veel zweet, geen tranen vandaag.

Er zijn indie-auteurs die niet zo happig zijn op boeken in consignatie geven. Want ja, gaat het wel lopen? En als het niet loopt, krijg je je boeken weliswaar terug maar niet altijd in nog verkoopbare staat. Dat kan mij ook gebeuren. Maar voorlopig ga ik er vanuit dat alle exemplaren, vijf per boekhandel, binnen de termijn van twee tot drie maanden die ik heb afgesproken, verkocht worden. Ik heb er een extra stapel bijpassende boekenleggers bij gedaan. Als dat niet werkt!

Een zegetocht is natuurlijk een overdreven vergelijking in dit verband. Wat ik maar wil zeggen is: ik ben blij dat ik ook deze stap heb gezet.  Dit potje pokeren heb ik gewonnen en ik kleed me weer rustig aan.