Het schrijven van een boek, en vooral de weg er naartoe, is eigenlijk een langdurig potje strippokeren. Ik tegen de rest van de wereld.

Toen ik net begon met schrijven, stuurde ik elke maand een schrijfsel naar vrienden, via e-mail. Hop, sokken uit, blote tenen. Toen begon ik een online blog. Spijkerbroek uit, blote benen (en die van mij zijn wit, extra bloot dus). Daarna volgde een schrijfwedstrijd, en met succes dus ik mocht op een podium. Shirt uit, alleen nog ondergoed aan. Vervolgens verscheen mijn boek. Weg met dat ondergoed.

Ik dacht dat ik niets meer had om uit te trekken maar vandaag voelde ik me toch extra naakt. Zoals aangekondigd ging ik namelijk vanmiddag op pad naar twee Arnhemse boekhandels, om te vragen of ze mijn boek in verkoop wilden nemen. Daar stond ik dan, met minder dan niks aan en mijn boek in mijn zweethanden. Shit, geen vlekken maken.

Het Colofon reageerde spontaan. Ene Rita wist zich mijn uitnodiging voor de boekpresentatie nog te herinneren, waar ze helaas niet bij kon zijn. Een kwartier later had ik een A4-tje in the pocket met daarop de afspraken bevestigd. Mijn boek komt samen met schrijvers als Hugo Borst op een tafel te liggen, bij de categorie ‘medisch’ tegenover ‘psychologie’. Links achterin, gaat dat zien! En kopen vooral.

Hijman Ongerijmd reageerde iets terughoudender maar zeker bereidwillig. ‘Het ziet er in ieder geval verzorgd uit’, luidde de eerste indruk. En ook daar ging ik een kwartiertje later weg met de afspraken op papier. Bij Hijmans kom ik eveneens links achterin de winkel te liggen, in de hoek van ‘psychologie’. Bij de boeken over rouw. En met een beetje mazzel op de presentatievensterbank die ze voor de boekenplanken hebben gemaakt; daar zou mijn boek meer opvallen. Er werd zelfs gesproken over een tafel voorin, met nieuw verschenen boeken maar daar durf ik niet eens op te hopen.

Ik had niet gedacht dat ik direct zaken zou kunnen doen met beide boekhandels, en had dus niet genoeg boeken bij me. Beginnersfoutje. Geen punt, ik trapte gewoon twee keer de bult op om de resterende exemplaren thuis op te halen. Iets met geen bloed, veel zweet, geen tranen vandaag.

Er zijn indie-auteurs die niet zo happig zijn op boeken in consignatie geven. Want ja, gaat het wel lopen? En als het niet loopt, krijg je je boeken weliswaar terug maar niet altijd in nog verkoopbare staat. Dat kan mij ook gebeuren. Maar voorlopig ga ik er vanuit dat alle exemplaren, vijf per boekhandel, binnen de termijn van twee tot drie maanden die ik heb afgesproken, verkocht worden. Ik heb er een extra stapel bijpassende boekenleggers bij gedaan. Als dat niet werkt!

Een zegetocht is natuurlijk een overdreven vergelijking in dit verband. Wat ik maar wil zeggen is: ik ben blij dat ik ook deze stap heb gezet.  Dit potje pokeren heb ik gewonnen en ik kleed me weer rustig aan.