Tamara

schrijft

Deze dag, in deze tijd

Deze dag doe ik voor de twaalfde keer. Nee, het is geen Groundhog Day*)-toestand, want gelukkig komt 9 mei ieder jaar maar één keer voorbij, waar ik telkens een andere invulling aan geef. Dus voor mij geen eindeloze koffieleutsessies met Bill Murray die allang weet wat er op 9 mei gaat gebeuren.

Het is de twaalfde sterfdag van Koen.

Moet ik daar nu weer over schrijven? Jazeker. Niet omdat ik er zelf aandacht voor wil krijgen (hoewel ik de appjes en berichtjes zéér waardeer!) maar omdat zelfdoding als onderwerp blijvend aandacht nodig heeft. Tijdens deze coronacrisis wellicht nog een beetje meer dan anders. Berichten over toegenomen suïcides tijdens corona lees ik echter niet. Te confronterend, vooral rondom 9 mei.

De tijd heeft goede dingen voor me gedaan, dus ik lig vandaag niet huilend met chips en chocola onder mijn dekbed (en al was dat wel zo geweest, net zo goed). Maar een neutrale dag zal het nooit meer worden. Het doet ieder jaar opnieuw pijn. Dat is lastig én mooi tegelijk. Want het betekent dat de liefde voor mijn broertje blijvend is en dat troost mijn hart. Een klein stukje van hem blijft bij me.

Ik heb hem extra hard gemist de afgelopen periode. Wat had ik graag met hem gehuild om mijn scheiding, er zwarte grappen over gemaakt, wat had ik graag met hem aan de bar gehangen om het leven te evalueren terwijl we en passant De Oplossing voor Wereldvrede op een bierviltje zouden noteren.

Vorige week zat ik met mijn dochter op de bank, en ik speelde wat met de ring om mijn vinger waar ook een stukje Koen in zit, zijn as. In een wilde poging mij te knuffelen tikte ze per ongeluk de ring uit mijn handen. Het edelstaal met diamant vloog door de kamer en rolde onder de bank (hoe dan? Daar zaten we op).

Ik kniel op de grond om het sieraad tussen de schilfertjes pistachenoot en andere onduidelijke stofjes uit te plukken.

‘Je hebt ome Koen een flinke klap verkocht.’

‘Misschien zit er alleen maar as in van de kist’, relativeert dochterlief de valpartij droog.

Ik schiet in de lach. ‘Ja, dat zou best kunnen.’ De ring gaat weer om de middelvinger van mijn linkerhand en we knuffelen alsnog.

Over een tijdje wordt alles weer normaal, hoe dat er ook uit moge zien. En dan ga ik aan die bar hangen, zeker niet alleen, want ik ben gezegend met veel mensen om me heen die zich geheel vrijwillig bij me willen voegen. Aanmelden kan via WhatsApp.

Vandaag proost ik thuis op Koen en denk ik aan iedereen die hem net als ik mist. Ik zou er wat voor geven om hem op anderhalve meter afstand te mogen zien.

*) Als je deze film niet kent: Google maar even.

Mijn (te) gekke broertje. Foto gemaakt door Jerome.

4 reacties

  1. Het verdriet die door de suïcide van jouw broer is ontstaan, weet je voor mij als lezer zo kunstig te verwoorden. Het is voelbaar, dichtbij, aanraakbaar. Alsof ik je persoonlijk zou kennen (wat niet het geval is).
    Fijn dat je je vriendenkring hebt om als vestje in koude tijden aan te trekken. Geniet ervan en daarnaast ook sterkte voor jou op deze lastige, verdrietige dag.

  2. Dankjewel Janneke, wat lief! Dat is wat ik probeer te doen: dit verlies invoelbaar maken voor anderen.

    Het wordt vanzelf 10 mei. Tot die tijd probeer ik ook deze dag te omarmen.

  3. Marissa van Hummel

    mei 9, 2020 at 3:37 pm

    Lieve nicht, wat heb je dit weer mooi geschreven. Net met ma nog over leuke uitspraken van Koen gehad. Met een brok in mijn keel en een glimlach om zijn mooie lach gelezen. Blijft een groot gemis, koester de mooie herinneringen. Groetjes Marissa xx

    • Tamara

      mei 9, 2020 at 9:37 pm

      Dankjewel lieve nicht. Een groot gemis is en blijft het zekwr. Het jongste neefje had ons allemaal moeten overleven.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

*

© 2024 Tamara

Thema gemaakt door Anders NorenBoven ↑

%d bloggers liken dit: