Zoals ik vorige week al schreef zijn de reacties op mijn boek erg positief. Vanuit verschillende invalshoeken en van verschillende mensen: man, vrouw, alle leeftijden, wel of geen lotgenoot, vrienden, bekenden, onbekenden, schrijfprofessionals en rouwdeskundigen.

Er zijn tot nu toe ook enkele reacties geweest van mensen die aangeven in mijn boek de boodschap terug te lezen dat ik tegen zelfdoding ben. Of zelfs tegen het recht op zelfbeschikking.

Daar moest ik even over nadenken. Maar niet heel lang want ik wist, voelde direct: ik ben niet tegen zelfdoding, ik ben voor suïcidepreventie. Dat lijkt op het eerste oog misschien hetzelfde, maar dat is het niet.

Ik ben ook voor het recht op zelfbeschikking. Hoe ingewikkeld discussies daarover ook kunnen zijn, zeker in geval van ondraaglijk en uitzichtloos psychisch lijden. Ook in mijn hoofd zijn voor- en tegenstanders soms fel met elkaar in debat. En ik heb ook niet de illusie dat iedereen te redden is. Of gered wil worden.

Maar ik denk wel dat (meer) openheid over suïcidale gedachten mensen kan helpen die gered kunnen (en willen) worden. Vaak wil iemand niet per se dood, maar wel van de ellende af. Een organisatie als 113 Suïcidepreventie werkt op die manier: zij maken gedachten over suïcide bespreekbaar en roepen in ieder geval niet tegen iemand met gedachten aan zelfdoding: ‘Dat mag je nooit doen!’ Zij zoeken juist aansluiting bij de hulpvrager en kijken of iemand andere oplossingen kan vinden voor zijn of haar problemen dan de dood. Zonder garantie.

Ben ik dan niet tegen zelfdoding? Nee. Of ja, toch wel. Hoewel? Dat dus. Het is geen eenvoudige vraag en er is geen eenvoudig antwoord. Laat staan een antwoord dat zich in een blog van hooguit vijfhonderd woorden laat vangen.

In geval van mijn broer zal ik nooit weten of hij er nog was geweest als hij zich had geuit. Misschien. Ook zal ik nooit weten of hij nog zou leven als hij na zijn aanmelding bij de GGZ niet drie maanden had hoeven wachten. Wie weet.

Zodra je boek is uitgegeven is, is het niet meer van jou. Dat hoorde ik een schrijver ooit zeggen; ik ben helaas vergeten welke. Misschien is dat wat ik nu voor het eerst ervaren heb. Lezers halen uit mijn boek wat ze eruit halen, daar heb ik geen invloed op. En dat mag. Dat doe ik zelf ook als ik een boek lees.

Des te dankbaarder ben ik voor alle reacties van mensen die zeggen dat ze zich herkennen in mijn verhaal, dat het hen tot troost en steun is. Daar doe ik het voor.