Mijn boek is vandaag ruim vier weken oud. Het stof van alle aandacht begint neer te dwarrelen maar ik krijg nog elke dag reacties. En niet de minste. Mag ik even?

‘Ik heb het boek in 1 ruk uitgelezen. Heel herkenbaar en ook zelfs fijn om te lezen wanneer je (bijna) hetzelfde hebt meegemaakt. Vlot geschreven, op stukken ontroerend en soms ook heel humoristisch.’

‘Uit de zorgvuldig gekozen woorden spreekt zoveel gevoel en emotie, maar zonder dat het een ‘zielig’ verhaal wordt.’

‘Ik ben heel blij dat dit boek is geschreven. Kon voorheen nog geen boeken vinden over dit onderwerp vanuit een broer/zus perspectief. Een boek waar ik 8 jaar geleden naarstig naar op zoek was, en niet kon vinden, is nu geschreven. Het heeft me weer een stapje verder geholpen in mijn eigen rouwproces.’

‘Ik vond het erg indrukwekkend en goed geschreven. Dit is het eerste boek waarbij ik zowaar emotioneel werd.’

‘De woorden, de context, de lading… het pakt je vast en laat niet los. Het boek dat je nooit had willen schrijven maar waar je retetrots op mag zijn.’

‘Ontzettend waardevol dat jij jouw verhaal op papier hebt gezet. Ik weet zeker dat je daar anderen mee steunt. Het is fijn om zoveel te herkennen. Al is fijn een ongepast woord, ik gun werkelijk niemand deze narigheid.’

En nagenoeg iedereen zegt het boek in één ruk, in één adem, in één keer (iemand had zelfs het badwater koud laten worden) uitgelezen te hebben. En ook zeggen alle lezers tot nu toe dat ze hebben gehuild én gelachen. Ik krijg woorden als respect, moedig, openhartig en kwetsbaar in royale hoeveelheden toegeworpen. Echt, ik weet soms niet wat ik moet zeggen op al die positieve, warme reacties. Als er al negatieve kritieken zijn, dan hebben ze mij (nog?) niet bereikt.

Zeker, ik ben trots op mijn boek en alle aandacht die het krijgt. Hoe ongemakkelijk het soms ook voelt om zo in de belangstelling te staan. Maar dat ongemak moet ik terzijde schuiven want aandacht voor mijn boek betekent dat ik meer mensen bereik die wellicht iets aan mijn verhaal hebben. En meer aandacht vergroot ook mijn bijdrage aan het beter bespreekbaar maken van zelfdoding, depressie en angsten.

Misschien dat ik na mijn eerste ervaringen met de media nooit meer een journalist spreek, maar voor de zekerheid ga ik volgende week woensdag een mediatraining volgen.

Ter voorbereiding kreeg ik onder andere deze opdracht toegestuurd:
Welke vraag van een journalist vrees je het meest?

Hoe heeft hij het gedaan? dingt in ieder geval mee naar de prijzen.

De foto’s van de boekpresentatie zijn gemaakt door Janneke van der Pol. Check haar mooie website. Meer foto’s van haar hand volgen weldra op deze site!