Mag ik nog naar de Gamma? Ik heb het gedaan. Score: een pot muurverf in de kleur wolkengrijs. Het zit al op de slaapkamermuren ook, want ja, tiet zat. Gister wilde ik weer naar de Gamma (ik smeer overal krijtverf op tegenwoordig), dit keer met kind. Helaas, we werden geweigerd. Toelichting: ‘Voor uw veiligheid en die van uw kind.’ Alsof ik mijn kind als ontaarde moeder bloot had willen stellen aan nevelige virusgordijnen. Kan iemand Jeugdzorg bellen?
De Coop zou ik zonder kind moeten doen. Edoch, om de week ben ik alleenstaande moeder, en kindlief WEIGERT alleen thuis te blijven. Ik krijg het niet uit haar bol gekletst dat er niks engs aan is. Maar het gaat me te ver om doodleuk de deur uit te wandelen en een hartverscheurend huilend mokkeltje achter te laten.
Ongeveer eens per week komt vriendin E. op bezoek, die dan honderdvijftig centimeters afstand houdt. We hoesten niet, geen keelpijn, geen koorts. Ik zou zeggen, moet kunnen. Toch voelt het alsof ik het voortbestaan van de mensheid in gevaar breng.
Vandaag ben ik samen met dochterlief naar mijn ouders gereden, alwaar we in de tuin met elkaar gekletst hebben, op minstens drie meter afstand. Bizar tafereel. Kushandjes blazend (niet te hard want stel je voor dat het spettert) vertrokken we weer.
Van de week stond er een buurman voor de deur die een bal kwam ophalen. Had zijn zoontje eerder die dag in mijn tuin geschopt. In plaats van de bal op te halen, voor de voordeur te leggen, vijf passen achteruit te doen en te zeggen: ja, pak maar! duwde ik het ding zonder nadenken in zijn handen. En hij nam ‘m aan. Dat had dus niet zo gemoeten. Sorry wereld.
Vorige week had ik een uitvaart. In een zeer kleine setting, waaronder ex-man en kind. Daarnaast nog vier personen die ik niet geknuffeld heb. Maar die anderhalvefuckingmeter was ver te zoeken. En ik heb ook een rug geaaid, meerdere keren zelfs. Rouwen en afscheid nemen tijdens coronatijden. Hoe dan? Het is zo’n basisbehoefte: aanraking. Schrale troost: de noodgedwongen kleine setting was oké voor de weduwnaar.
Maar mijn hart gaat uit naar iedereen die nu afscheid moet nemen van een dierbare waar maximaal dertig en niet driehonderd man bij mag zijn, bij voorkeur zonder aanraking. Zeldzaam onnatuurlijk. Ik ben opeens extra dankbaar dat we destijds met honderden mensen Koen weg konden brengen. En dat iedereen die het wilde me snotterend om de hals kon vallen.
Gelukkig mag ik wel knuffelen met mijn dochter, dat is mijn mazzel (ook in tijden zonder corona). Hoe doen singles zonder kinderen dat? Weinig tot geen aanraking. Niet goed voor je mentale gestel en daarmee ook niet voor je weerstand. Maar wat gaat voor? Wie het weet mag het zeggen.
Ik vertrouw erop dat iedereen zich zo goed mogelijk aan de spelregels houdt. En ook dat iedereen weloverwogen uitzonderingen maakt. Let’s be real. Zodra die coronashit voorbij is, duik ik met duizend vrienden en vriendinnen de kroeg in en verbreken we het wereldrecord grouphuggen.
