Gisterochtend, half 8. Terwijl ik mijn haar in de shampoo zet onder de douche, dribbelt mijn dochter de badkamer binnen, trekt haar onderbroek omlaag en gaat op de wc zitten.
‘Mama?’
‘Ja.’
‘Gistermiddag toen ik bij Anne was, vonden we twee van jouw boekenleggers op de stoep. Op eentje zat een slak. De andere was nog schoon, die heb ik aan de papa van Anne gegeven.’
‘Heel goed.’ Geen troep op straat laten vallen, die boodschap zit er goed in. Geldt ook voor de boekenleggers van mama die per ongeluk uit de mini-bieb zijn gewaaid. Oprapen die handel.
Ze zit nog steeds op de wc. ‘Is de titel van jouw boek: Als jullie dit lezen ben ik dood?’
‘Klopt.’
‘Waarom heb je die titel gedaan?’
Ik zeg dat ik eerst wil douchen en het haar daarna uitleg. Met een waterstraal op je hoofd en een beslagen deur ertussen praat niet zo handig, zeker niet over dit onderwerp.
Even later ben ik afgedroogd en staat dochterlief tanden te poetsen. Ik leg uit waarom mijn boek de titel heeft die zij zelf kan lezen.
‘De titel van het boek is de eerste zin van de afscheidsbrief van ome Koen.’
Kindlief spuugt tandpasta uit en is even stil. Ik zie de denkblik weer verschijnen.
‘Wist hij dan dat hij dood zou gaan?’
‘Ja, hij schreef eerst de brief en toen maakte hij zichzelf dood.’
‘Waar is dat gebeurd?’
‘In zijn huis.’
‘Was jij daar bij?’
‘Nee, de bovenbuurman heeft ome Koen gevonden. En hij heeft meteen de politie gebeld.’
‘Wat deden de polities toen?’
‘Ze kwamen kijken wat er gebeurd was. En ze hebben ook een dokter gebeld die ome Koen moest onderzoeken, of hij echt dood was.’
‘Ja, die kan wel echt zeggen of dat zo is’, reageert mijn dochter alsof ze prima snapt hoe de procedures na een suïcide verlopen.
‘Wist jij het toen ook al?’
‘Nee, want het was midden in de nacht. Ik hoorde het pas de volgende ochtend.’
‘Zijn er in de avond nog polities op kantoor??’ Vera kijkt me verbaasd aan.
‘Jazeker, de politie werkt overdag en ’s nachts.’
Kindlief loopt de badkamer uit, pakt Raffie (pluche speelgoedgiraf) onder de arm en hobbelt naar beneden. Einde gesprek. En nog steeds geen vraag over hoe ome Koen het dan precies gedaan heeft, zichzelf doodmaken. Pas geleden vertelde iemand*) me hoe zij het had verteld aan haar kind. Dat iemand kan stikken, of dood kan bloeden. Zonder termen te gebruiken als ‘verhanging’ of ‘voor de trein springen’. Het kind in kwestie had nog wel gevraagd of het ook met een pistool kon. Ja, dat kan ook.
Een andere tip die ik ooit kreeg van mijn bff M.: vraag eerst aan je kind hoe hij of zij zelf denkt dat iets zit. Dan kun je daarbij aansluiten. Ook toepasbaar voor vragen als: waar komen baby’s vandaan? En: hoe komt een baby uit de buik? Of: waarom hebben meisjes geen plassertje?
Ik vermoed dat ik over een paar weken ‘Nu weet ze het. Deel 3.’ kan schrijven.
Deel 1 vind je hier.
*) Als je je eigen tip herkent: sorry, maar ik weet gewoon niet meer wie het was! Hoe dan ook: erg bedankt.
