Ik wil al dagen een blog schrijven. Want ik was bij De Dijk en bij Roger Waters (twee keer geweldig), ik rondde nagenoeg de eerste module af van mijn post hbo beleidskunde, onze dochter heeft last van het einde van het schooljaar en is moeskapot (wij ook), ik lees momenteel fijne boeken zoals Hoor nu mijn stem van Franca Treur of Gebrek is een groot woord van Nina Polak, mijn eigen boek verkoopt nog steeds en op vrijdag de 13e heb ik een interview over mijn boek met een meneer van Psychosenet, zelf geregeld dankzij een briljante tip van een goede vriend. En nog zo wat van die dingen, zoals dat ik op Vaderdag van de trap gepleurd ben (vallen klinkt te sjiek voor wat ik deed) en nu over de breedte van mijn linkerbil een bloeduitstorting heb van een formaat dat ik nog niet eerder heb mogen meemaken op mijn lichaam.

Ik heb dus te veel te doen, maak te veel mee, heb te weinig tijd en een te vol hoofd (onder andere met half afgeschreven blogs) om ook maar iets op papier te zetten. Dus ik dacht, laat ik dat dan eens opschrijven. Et voilà. Ondertussen rondt ook de kunsthogeschool waar ik werkzaam ben het schooljaar af en dat levert traditiegetrouw een pens met werk op, alsof er na de vakantie geen leven meer is. Overigens is dat inderdaad geen garantie, maar ik hou het idee graag overeind. De school van onze dochter vraagt of we willen helpen poetsen, opruimen en meegaan met schoolreisjes. Er komen twee modderspeeldagen aan, twee kinderverjaardagsfeestjes (vandaag wilde dochterlief zelfs niet mee naar een derde feestje, dan hebben jullie een beeld van het vermoeidheidslevel) en de juffen vieren hun verjaardag. Mijn nieuwste competentie: tussen alle bedrijven door geschikte en niet al te idioot dure cadeautjes kopen voor een brede doelgroep.

Vriendinnen spreken schiet er zwaar bij in (sorry dames, ik ben jullie niet vergeten en ik hou nog steeds van jullie allemaal). Had ik het al gehad over Down The Rabbit Hole komend weekend? En dat ons kind het he-le-maal niet ziet zitten dat haar papa en mama drie nachtjes elders verblijven? En dat ze ons dat al weken in het gezicht slingert? Ik heb opa en oma, waar ze gaat logeren, een totale vrijbrief gegeven om het kind te paaien, te pamperen en te verwennen met snoep en ijs en dingen waar je ’s nachts licht van gaat geven door de kleurstoffen. Whatever it takes. Wij moeten Nick Cave zien op de zondagavond. Met bier.

Ook nu zit ik nog veel te laat achter mijn scherm, maar soms MOET het er even uit. Laatst vroeg iemand me: ‘Schrijf je nog dagboeken eigenlijk?’ Verrek, nee. Daar ben ik mee gestopt toen ik serieus aan mijn boek begon te schrijven. Terwijl ik vanaf mijn negende schrift na schrift vulde met allerhande hersenspinsels en belevenissen. Opeens heb ik een idee: ik ga mijn dagboektraditie weer in ere herstellen, materiaal genoeg. Alleen tijd te weinig.

Dankzij het verwijderen van nieuwsapps op mijn telefoon in combinatie met drukke tijden zowel op het werk als privé, hoorde ik niet eerder dan vandaag (nota bene tijdens een interview over mijn boek met de sympathieke redacteur van onze wijkkrant) dat het zusje van koningin Maxima gisteren door zelfdoding is overleden. Mijn oliedomme ik ging vervolgens nadat de redacteur vertrokken was op zoek naar nieuwsberichten en reacties op social media. Waarom doe ik dat toch? Gelukkig zag ik veel respectvolle en meelevende teksten. Maar helaas ook veel dikke onzin. Geleuter van royaltydeskundigen die dachten dat de dood van de zus van Maxima vast invloed zou hebben op de manier waarop Maxima haar dochters opvoedt. Nou, heel gek, maar ik denk dat het invloed heeft op ALLES in het leven van Maxima en haar echtgenoot. Net als de dood van prins Friso invloed heeft op ALLES in het leven van Koning Willem-Alexander en zijn echtgenote.

Het schijnt – gelukkig heb ik het niet zelf gezien en misschien mag ik er dan ook niks over zeggen maar ik doe het lekker toch – dat Margriet van der Linden in haar programma M over de tragische dood van het zusje van gesproken heeft met een royaltydeskundige en een nieuwslezeres. Wat een gemiste kans. Als je zelfdoding bespreekbaar wilt maken, nodig dan op z’n minst (ook) een deskundige op dat gebied uit. Pijnlijk.

Maxima leidt een leven waar de meesten zich weinig bij voor kunnen stellen. Ik in ieder geval niet. Natuurlijk heeft ze daarvoor gekozen; of was het de liefde die dat deed? Hoe het ook zij, de dood van haar zusje is nieuws, of ze wil of niet. Het staat in alle kranten, op allerhande digitale kanalen en de halve wereld vindt er iets van. Ik ook. Ik vind het verschrikkelijk verdrietig voor Maxima en iedereen die van haar zusje houdt. Dat ze de kracht mag vinden om dit verlies te leren dragen.