Naast de vele, vele openhartige, ontroerende en hartverwarmende reacties die ik de afgelopen jaren op mijn boek kreeg, heb ik ook één keer gehoord: ‘Jammer dat je anti-zelfdoding bent.’ Deze persoon bedoelde het niet vervelend, dat wist ik, maar ik was wel verbaasd over de opmerking. Bijna had ik mijn boek nog een keer herlezen om te achterhalen op welke pagina’s ik dan ‘anti-zelfdoding’ zou uitdragen.

Natuurlijk ben ik ook niet vóór zelfdoding. Maar suïcidepreventie gaat wat mij betreft niet over voor of tegen zelfdoding zijn. Het gaat over dat niemand wanhopig, bang en eenzaam hoeft te sterven. Verder ben ik van harte voor zelfbeschikking. Want wie ben ik om iets te vinden over wat een ander met zijn of haar leven wenst te doen? Over wanneer iemand het leven als ‘voltooid’ ervaart? Wie zijn anderen om iets te vinden van wat ik met mijn lijf en leven uitvreet? Ik zal iemand die suïcide pleegt dan ook nooit postuum veroordelen.

Toen Koen overleed heb ik nagedacht over de vraag: had hij dan moeten blijven leven voor mij, onze ouders, zijn vrienden? Nee, ik vind van niet. Alleen denk ik dat mijn broertje er nog zou zijn geweest als hij eerder hulp had gezocht, zich eerder had uitgesproken en als die f*cking GGZ-wachtlijst niet zo lang zou zijn geweest. Of ik daarin gelijk heb zal ik nooit weten.

Deze week was mooi. Omdat ik een bijdrage kon leveren aan het bespreekbaar maken van suïcidale gedachten en depressieve gevoelens maar ook iets kon zeggen over de impact op nabestaanden als het toch mis gaat. Staatssecretaris van Ooijen, Omroep Gelderland, TV Gelderland, de Gelderlander en als klapperrr Humberto Tan op Radio 1. Ze stelden me moedige, scherpe en rake vragen. De staatssecretaris bleek een snelle leerling want hij vroeg me of ik zelf weleens gedacht had: ik zie het niet meer zitten. Hoewel ik me zeker periodes lang heel erg slecht heb gevoeld, bleven suïcidale gedachtes gelukkig ver weg. Misschien omdat ik me altijd wel ergens of bij iemand heb uitgesproken.

Deze week was ook pittig. Ik ben inmiddels redelijk gewend aan praten over suïcide, de dood van Koen en mijn verdriet, ook publiekelijk, maar deze week was op dat vlak intenser dan ik tot nu toe heb ervaren. Komende tijd maar eens bijkomen van de waardevolle ervaringen, de vele sympathieke en ondersteunde reacties van iedereen die me voorbij zag komen op een site, televisie of de radio. Maar als Matthijs belt of Eva heeft een stoel over aan tafel of Mischa Blok wil me interviewen, dan ga ik.

Heb je zelf gedachtes aan de dood of maak je je zorgen om iemand? Neem dan contact op met 113Zelfmoordpreventie via de website of via 0800-0113.