Thirty something

Nog een maandje. Dan is het zover. Ik word veertig. VEERTIG. Op mijn achttiende wist ik zeker dat het leven op je veertigste zo goed als voorbij zou zijn. Dan ben je stokoud tenslotte. Wat is dat toch met leeftijd? De meeste mensen willen oud worden maar niemand wil oud zijn.

Er bestaat een haat-liefde verhouding tussen mij en mijn leeftijd. Zo kan ik met weemoed kijken naar meiden van begin twintig, met hun putloze benen en rimpelloze ooghoeken. Zij mogen nog onbezonnen tekeer gaan tijdens een concert van hun favoriete rockband, daar waar ik – mocht ik het op een headbangen zetten – het risico loop meewarig aangestaard te worden. Zij hoeven nog niet precies te weten wie ze zijn en wat ze willen, mogen een beetje freewheelen en niemand die het gek vindt. Dat zou op mijn leeftijd voor opgetrokken wenkbrauwen zorgen.

Aan de andere kant, ik kan ook naar diezelfde twintigers kijken en mezelf gelukkig prijzen dat ik niet meer zo onzeker ben als ik toen was. Dat ik een idee heb van wie ik ben, wat ik wil en hoe het leven ongeveer in mekaar steekt. Dan maar een paar putjes en rimpels (bij het juiste licht valt het niet eens op).

En dan toch weer die reality check. Een paar maanden terug zat ik met een vriendin op een zondagavond te borrelen aan de bar van haar favoriete rockcafé. Het was rustig. Er kwam een jong stel binnen. Ze waren duidelijk onder invloed van iets. Het meisje giechelde onophoudelijk, stak reuzestoer een sigaret op en de jongen vond zichzelf een man van de wereld. Het leek me dat we niet veel in leeftijd scheelden. Ik bedoel, zij waren onderweg naar de 30 en in mijn leeftijd zat ook nog steeds een 3. Op een gegeven moment was het tijd om te vertrekken. Ik begaf mij richting uitgang. En toen gebeurde het. ‘Mevrouw! U vergeet iets!’, hoorde ik achter me. Ik reageerde niet meteen want ik ben tenslotte geen ‘mevrouw’, laat staan ‘u’, maar toen ik me omdraaide stond daar de man van de wereld die mij heel beleefd het vergeten hoesje van mijn paraplu overhandigde.

Wat we er ook van vinden, ouder worden we allemaal. Oud hopelijk ook. Er zijn mensen die de veertig niet eens halen dus ik hou op met zeuren.