Laatst zei iemand tegen me: ‘Oh ja, word jij veertig? Dan ben je oud moeder geworden.’ Na een laf knikje mijnerzijds vroeg ze onbekommerd door: ‘Was dat een bewuste keuze?’ Mijn antwoord: ‘Nee, het is zo gelopen. Ik kwam Roel niet eerder tegen, vervolgens gebeurde er het nodige in ons leven en pas toen was de tijd rijp voor een kindje.’ Zat ik mezelf daar nou te verdedigen? Vervolgens vroeg ik haar, 36 jaar oud en 3 kinderen, hoe oud zij was bij de eerste. 28. Eigenlijk had ik willen zeggen: hoezo is 38 jaar oud om een kind te krijgen? En waarom zou 28 beter zijn? Bovendien was zij 34 bij de laatste. Maakt dat nou zoveel uit, 34 of 38 jaar? In haar vraag schuilde naar mijn smaak een oordeel. Namelijk: jij bent een oude moeder en dat is niet oké. Jong moeder worden is beter. In biologisch opzicht en statistisch gezien wel ja. Maar verder? Of drukte ze op een pijnpuntje en vatte ik haar vraag daarom als een oordeel op? Het maffe is dat ik niet eerder een kindje had kunnen én willen krijgen en dat ik juist heel blij ben dat het ons toch gegund is. Ik kwam Roel tegen toen ik bijna 34 was, en toen we net samenwoonden overleed mijn broertje. Voor ons geen omstandigheden om ruimte te hebben voor de vraag: willen we een kindje? Laat staan voor het bedenken van een antwoord. Natuurlijk schiet wel eens door mijn hoofd: als onze kleine purk straks 25 is, zijn wij ‘al’ 63. En mocht ze net als ik moeder worden op haar 38e, dan ben ik maar liefst 76.

Het grappige is dat ik zelf juist een jonge moeder heb. Ze was bijna 22 toen ik ten tonele verscheen. Ze is nu bijna 62 en sinds 15 maanden oma. Ze was 42 toen ik uit huis ging. Mijn kind gaat naar de kleuterschool als ik 42 ben. Toch een rare gedachte. Natuurlijk vond en vind ik het fijn om jonge ouders te hebben. Met een beetje mazzel kun je lang van elkaar genieten. Aan de andere kant: niets is zeker in het leven, garanties worden er niet bij geleverd als je jong kinderen krijgt. En een generatiekloof tussen ouders en kinderen is er ook wel, daar hoeft niemand zich illusies over te maken. Het ligt aan jezelf of je bij de tijd blijft. Leeftijd is en blijft relatief. Het belangrijkste is dat je goed voor je kind zorgt. Nou, die taak kunnen we afvinken, dat durf ik wel te stellen. Gebroken nachten zouden makkelijker te hanteren zijn als je jong bent? Je kunt fysiek meer rollebollen met je kind, meer ‘meedoen’? Onzin, wat mij betreft. Het voelt goed dat ik precies nu moeder ben geworden. Dus laat ik mezelf voornemen: als iemand meent op te moeten merken dat ik een oude moeder ben dan vraag ik rustig: ‘Hoe bedoel je?’ Of ik beaam het volmondig. Ook geen gekke optie.