Nu wordt het spannend

Nu wordt het spannend. In vijf maanden ben ik van 75 naar 13 milligram Venlafaxine gegaan. Na ieder stapje omlaag, of omhoog, het is maar hoe je het bekijkt, voelt mijn hoofd in de ochtend enkele dagen alsof ik te snel twee IPA-tjes heb weggetikt, soms gevolgd door een vaag hoofdpijntje. Mag geen naam hebben.

Spannender vind ik het verschil. Het verschil tussen ‘Tamara met’ en ‘Tamara zonder’. Want dat verschil begint zich af te tekenen. Voor mij in ieder geval, geen idee of anderen het merken. Ik zou het ook kunnen uitleggen als terugkeer van klachten, maar voorlopig voelt dat niet zo. Het is eerder alsof ik meer mezelf word. Terwijl dat nota bene precies was wat ik zei toen ik aan de pillen begon en ze na drie weken hun werk deden. Hoeveel zelven heb ik eigenlijk?

Meer mezelf worden is niet per se comfortabel. Het gaat gepaard met een groeiende gevoeligheid. Voor knetterende brommers en laaghangende zon. Voor mijn kind, dat alle tijd van de wereld heeft, ook als we nog maar vijf minuten hebben voor ze op school moet zijn. Voor iedere cheesy scène in een Netflixserie die ik normaal met droge ogen zou consumeren. Voor ieder zorgzaam appje van mijn lief.

Vorige week hing van de gedoetjes aan mekaar. Maandag moest ik verlof nemen want kind ziek, geen corona, wel even bloedprikken (alles oké). Ikzelf was al enkele dagen nagenoeg doof vanwege verstopte oortjes. Pas na twee bezoekjes aan de huisarts en de waterspuit waren mijn trommelvliezen weer zichtbaar. Tot die tijd leverde ik een stevige inspanning om Team-vergaderingen goed te kunnen volgen. Wat zeiden ze nou? Of hoorde ik iets anders? Dat gold ook voor mijn dochter, televisieprogramma’s, cassières met mondkapjes en wat dies meer zij. Vervolgens een rondje fysio want er zat van alles vast. Au. En dan laat ik de oncomfortabele drukte op het werk nog onbesproken.

Mijn gevoelige nieuwe zelf vond al die gedoetjes niet zo fijn. Agitatie en vermoeidheid vochten om voorrang, op de hielen gezeten door schuldgevoel. Want hallo, voorgaande alinea is niet bepaald een beschrijving van serieus wereldleed. People are dying, weet je wel. Stelde ik me aan? Wat is normaal en wat niet? Of zijn dat irrelevante vragen?

Het is zoeken naar een nieuwe modus, passend bij hoe mijn kale bedrading zonder Venlafaxine werkt. Ik ben nog steeds vastbesloten om uit te komen bij een leven ‘zonder’. Niet omdat ik tegen medicijngebruik ben, integendeel, maar omdat ik er blijkbaar aan toe ben. Omdat het idee van ‘zonder’ fijner voelt. Het is spannend hoe dat uitpakt in de praktijk.

Mijn gebruiksaanwijzing is momenteel een dynamisch document. Wat heeft ‘Tamara zonder’ nodig om lekker te blijven draaien, thuis, op het werk, in het leven? Hoofdstuk 1 van mijn gebruiksaanwijzing luidt in ieder geval: Geef jezelf de tijd.