Scheiden is niet grappig. Ik raad het iedereen van harte af. Tenzij bij elkaar blijven een slechter idee is dan uit elkaar gaan. Als dat niet aan de hand is: maak er iets van.

Scheiden met kind leverde in mijn situatie – gelukkig – co-ouderschap op. Ik zou het voor ons kind niet anders gewild hebben. Al had ik haar natuurlijk eindeloos van harte gegund dat ze dit niet mee had hoeven maken. Maar wat ik zeg: uit elkaar gaan was het minst slechte idee. Gelukkig was co-ouderschap op geen enkele manier een punt van discussie. Dus zo doen we het, inmiddels anderhalf jaar.

Dat betekent dat ik om de week alleen ben. Zonder mijn kind. Best gek. Omgeven zijn door barbies, puzzels, stiften, creatieve bouwsels van dozen, een lege meisjeskamer vol knuffels en paardenposters, en niet wetende wat je kind allemaal doet en meemaakt als ze een week bij haar vader is. Tuurlijk krijg ik weleens een berichtje van haar vader als er iets speciaals speelt, of praat kindlief me spontaan bij als ze weer bij mij is. Maar het is anders dan de dagelijkse routine met elkaar draaien, commentaar krijgen op wat ik nu weer gekookt heb, drama schoppen om dat ene shirt dat in de was zit, samen ieder ons eigen boek lezen in het grote bed waarbij ze me voorleest uit De Waanzinnige Boomhut. ‘Mama, dit is echt grappig, luister dan!’

En toch went het. Ook al voel ik me daar soms schuldig over. Kan een moeder aan die afwezigheid wennen? Een goede moeder ook?

In de week dat dochterlief er niet is, ben ik vrij op woensdag. En dat komt heel vaak verdomde goed uit. Omdat ik moe ben, overprikkeld for whatever reason, en volledig mijn eigen naad wil naaien. Zoek die laatste maar even op, de uitdrukking bestaat echt en klinkt in het dialect van mijn ouders het best.

Vandaag was zo’n woensdag. Afgezien van een gepland bezoekje aan de Hema, had ik verder niets te doen. Dat resulteerde in een dag vol… noppes. De grootste inspanning zat in koken en de vaatwasser in- en uitruimen. De overige uren heb ik gevuld met een schandalig lang dutje, lezen in de zon, Netflixen, wat gepruts met fotolijstjes en nagels lakken met een nieuw lakje (dat lakje stond niet op mijn Hemalijstje, maar ja, als je ein-de-lijk weer mag…).

Het past me, dit soort dagen. Altijd al. Maar zeker nu mijn sensitieve aard weer een slinger voorwaarts heeft gekregen. Ik rust uit, fysiek en mentaal. Nog één stapje omlaag, en dan naar nul. Nul antidepressiva. Ik ga die ene woensdag in de twee weken in mijn eentje, samen met Netflix, nagellak en mijn bed, hard nodig hebben. Zodat ik er meer dan 100% kan zijn voor dochterlief. Daar voel ik me dan weer niet schuldig over.