Dat boek komt er

Vandaag is mijn broer op de kop af acht jaar, vier maanden en negen dagen dood. Hij stapte er zelf uit. Een volstrekt zinloze gebeurtenis die alleen tegen wil en dank iets heeft toegevoegd aan mijn leven. Maar dat wat het toegevoegd heeft, namelijk een dikke vette levensles over verlies, zou ik per ommegaande inruilen voor een levende broer.

Vanaf mijn negende schrijf ik dagboeken. Van spelen met de barbies tot aan de eerste zoen en van heftig hartezeer tot aan puberale filosofietjes over het leven. Schriften vol. Toen Koen overleed, begon ik diezelfde dag nog te schrijven over wat er gebeurd was. En wat er mij gebeurde. Eerst nog als vanouds met pen en papier maar dat voldeed niet meer. Ik dank mijn ouders dat ze me ooit naar een cursus blind typen hebben gestuurd want nu kon ik als een malle met tweehonderd aanslagen per minuut heel die misselijke ellende in de computer rammen. En al vrij snel wist ik: dit dagboek is een houvast om mijn verhaal op te schrijven. Voor iedereen die ook zoiets meemaakt. Omdat herkenning troost biedt. Als er dan toch niets meer aan te doen is, dan knijp ik uit alle macht het minieme beetje zingeving uit dit verdriet.

En er zijn weinig verhalen die gaan over het verlies van een broer of zus door zelfdoding. Wel vond ik boeken van partners die vertellen over hun levensgezel die uit het leven stapte, of van ouders over hun tienerkind. Maar ik vond minder dan een handvol verhalen van zussen die hun broer aan zelfdoding zijn kwijt geraakt. En dus moet mijn verhaal daar aan toegevoegd worden.

Het is een lang proces. Niet in de laatste plaats omdat ik een leven heb dat tijd vreet, maar ook omdat het een hele struggle is om het verhaal op te schrijven. Want wat ís mijn verhaal eigenlijk? Hoe bouw ik het op, in welke volgorde? Wat is relevant en interessant voor de lezer? En hoeveel geef ik van mezelf bloot? Vandaag leerde ik op een schrijfdag van het blad Schrijven Magazine dat als je jezelf opvoert als hoofdpersonage, je met de billen bloot moet. Laat maar zien, die rafelrandjes van je karakter. Slik.

Ik heb al ruim vijfenveertigduizend woorden getikt. Misschien moet de helft ook weer geschrapt worden. Maar al duurt het nog acht jaar, vier maanden en negen maanden: dat boek komt er. Voor Koen, voor mezelf en vooral voor iedereen die te maken heeft met zelfdoding.