Nog een maandje. Dan is het zover. Ik word veertig. VEERTIG. Op mijn achttiende wist ik zeker dat het leven op je veertigste zo goed als voorbij zou zijn. Dan ben je stokoud tenslotte. Wat is dat toch met leeftijd? De meeste mensen willen oud worden maar niemand wil oud zijn.

Er bestaat een haat-liefde verhouding tussen mij en mijn leeftijd. Zo kan ik met weemoed kijken naar meiden van begin twintig, met hun putloze benen en rimpelloze ooghoeken. Zij mogen nog onbezonnen tekeer gaan tijdens een concert van hun favoriete rockband, daar waar ik – mocht ik het op een headbangen zetten – het risico loop meewarig aangestaard te worden. Zij hoeven nog niet precies te weten wie ze zijn en wat ze willen, mogen een beetje freewheelen en niemand die het gek vindt. Dat zou op mijn leeftijd voor opgetrokken wenkbrauwen zorgen.

Aan de andere kant, ik kan ook naar diezelfde twintigers kijken en mezelf gelukkig prijzen dat ik niet meer zo onzeker ben als ik toen was. Dat ik een idee heb van wie ik ben, wat ik wil en hoe het leven ongeveer in mekaar steekt. Dan maar een paar putjes en rimpels (bij het juiste licht valt het niet eens op).

En dan toch weer die reality check. Een paar maanden terug zat ik met een vriendin op een zondagavond te borrelen aan de bar van haar favoriete rockcafé. Het was rustig. Er kwam een jong stel binnen. Ze waren duidelijk onder invloed van iets. Het meisje giechelde onophoudelijk, stak reuzestoer een sigaret op en de jongen vond zichzelf een man van de wereld. Het leek me dat we niet veel in leeftijd scheelden. Ik bedoel, zij waren onderweg naar de 30 en in mijn leeftijd zat ook nog steeds een 3. Op een gegeven moment was het tijd om te vertrekken. Ik begaf mij richting uitgang. En toen gebeurde het. ‘Mevrouw! U vergeet iets!’, hoorde ik achter me. Ik reageerde niet meteen want ik ben tenslotte geen ‘mevrouw’, laat staan ‘u’, maar toen ik me omdraaide stond daar de man van de wereld die mij heel beleefd het vergeten hoesje van mijn paraplu overhandigde.

Wat we er ook van vinden, ouder worden we allemaal. Oud hopelijk ook. Er zijn mensen die de veertig niet eens halen dus ik hou op met zeuren.

Binnenkort ga ik een mindfulnesstraining volgen. Een training dus, geen zweverige therapie of eindeloze navelstaarderij. Dat we wel gaan mediteren neem ik maar voor lief.

Na 8 trainingen van 2,5 uur en daarnaast een dagelijks half uurtje oefeningen hoop ik beter in staat te zijn in het hier en nu te leven.  Oftewel: aandacht houden bij wat je aan het doen bent. Voor mij zou dat betekenen: minder jachten en jagen, niet 100 dingen op één dag plannen, laat staan er minstens 4 tegelijk afwerken. Hopelijk met als eindresultaat: minder volstrekt onnodige stress.

Herken je dit scenario?

Het is maandag, de dag waarop ik vrij ben samen met Vera. Er staat een afwas, de witte was puilt uit de mand, de bonte was moet opgevouwen, een lapje over het toilet zou geen overbodige luxe maar noodzaak zijn, de stofvlokken zijn van gigantische proporties en dwarrelen opzichtig door alle vertrekken van het huis. Had ik al gemeld dat er ook nog avondeten moet komen en dat het brood op is? En om het af te ronden wil ik mijn werkmail checken, zodat ik de volgende dag op mijn werk niet met een achterstand van 10-0 begin.

En dan is er natuurlijk onze allerliefste kleine meid, die besloten heeft de dag een tikje sacharijnig te starten en die na het ontbijt, waarvan ze de helft nijdig op de grond heeft gegooid, heus niet lief gaat spelen. Zie daar de eerste doorkruising van mijn planning: de bonte was opvouwen. Dat is kansloos met een jengelend kind aan je joggingbroek. Inderdaad, joggingbroek, want fatsoenlijk douchen en aankleden is er natuurlijk nog niet van gekomen. Dan maar even vlug de witte was in de machine doen en even vlug met Vera spelen. Hopen dat ze vlot aan haar ochtendslaapje wil beginnen, zodat ik de opgelopen huishoudelijke achterstand kan inhalen.

Jawel, het ochtendslaapje dient zich aan en als een razende ga ik aan de slag. Ik neem daarna een douche, verruil joggingbroek voor spijkerbroek en ach, laat ik die afwas ook maar eventjes meepikken. Helaas, Vera heeft aan een uurtje tukken genoeg en de afwas blijft half afgemaakt staan. Vera zit blij in haar bedje, opgetogen dat ik haar kom halen en ik voel me schuldig omdat ik denk: ik wil die afwas afmaken! We eten samen een lunchboterhammetje en dan is het tijd om boodschappen te gaan doen. Ik installeer Vera in de kinderwagen en met gezwinde pas sjees ik richting Albert Heijn, me niet bewust van het zonnetje en de blij kwakende eendjes in het plantsoen of het vrolijke bekkie van mijn kind. Wel heb ik tijd om me bij de Albert Heijn een ongeluk te irriteren aan iedereen die me voor de voeten loopt.

Enzovoorts.

Vandaag ontdekte ik dat Vera, net als veel andere kleintjes, ontzettend mindful is. Terwijl ze nooit een training heeft gehad. Het volgende gebeurde. Ik gaf haar een Liga koek. In plaats van deze gedachteloos naar binnen te schuiven zoals ik graag mag doen met een zak chips maar ook met een bord avondeten, nam Vera de koek in haar kleine handjes en bekeek het exemplaar van alle kanten. Met haar vingertje pierkte ze wat aan de randjes en aaide ze over de richeltjes. Voorzichtig nam ze daarna een hapje. Opeens ontdekte ze dat je met een Liga koek ook prima op tafel kunt timmeren en dat je dan de kruimeltjes uitgebreid over het tafelblad kunt uitsmeren. Weer volgde er een hap, dit keer groter. Hee, als je blaast vliegen er stukken uit je mond, interessant! De koek werd vervolgens wederom uitgebreid bestudeerd want er waren nu hapjes uit. Van de linkerhand naar de rechterhand en hopla, ook even kijken of je Liga koek door je haren kunt smeren. Ja, gelukt!  Verheugd kijkt ze me aan en biedt me een klef stuk Liga aan. Ik neem een hapje en roep: mmmmm!

En om ervoor te zorgen dat ik voortaan mijn volle aandacht bij dit soort taferelen kan houden, ga ik op training.

Tamara