7 en 9 mei 2008

Opdracht week 6 van de schrijfcursus:

Voorbereiding: schets een tijdlijn van je eigen leven of van de hoofdpersoon in jouw project in sprongen van 7 jaar. Probeer bij je leven tot nu toe in elk vak met steekwoorden op te schrijven wat je leven toen tekende. Kies tot slot een gebeurtenis die in jouw leven bepalend is geweest. Iets wat je gedaan hebt of wat je overkomen is.

Opdracht: schrijf een verhaalfragment over een leeftijdsfase van je hoofdpersoon (jij of een ander) die jou fascineert. Gebruik je ervaringen uit de eerste experimenten: gebruik goedgekozen details om de tijd te schetsen. Het hoeven er niet veel te zijn, als ze maar veelzeggend zijn! Max. 300 woorden.

Hieronder weer twee versies: mijn oorspronkelijke uitwerking, en de uitwerking nadat ik de feedback van Auke Kok en mijn medecursiste heb verwerkt. Kleine verschillen misschien, maar ik vind versie 2 beter.

Versie 1:

7 en 9 mei 2008

​‘Gefeliciteerd zus!’ Ik houd mijn hand voor het schermpje van mijn Nokia om het sms’je van mijn broertje te kunnen lezen. Zowaar, hij is mijn vijfendertigste verjaardag niet vergeten. Ik sms terug: ‘Dankjewel broertje. We zitten op het terras!’ Ik stop de Nokia weer in mijn tas. Roel en ik proosten met onze glazen. Ik geef weinig om mijn verjaardag. Bovendien is mijn huis, sinds vier maanden ons huis, te klein om veel mensen comfortabel te kunnen ontvangen.

Daar zit ik, halverwege de dertig, een leuke vent aan mijn zijde, een baan waar ik blij van word en een gezellig sociaal leven. Volgens mij heb ik de boel op de rit, bedenk ik tevreden. Binnenkort eens met Roel bespreken hoe het met onze kinderwens staat. Hebben we die eigenlijk? Ik nip van mijn biertje en wenk de ober voor een portie bitterballen.

Achtenveertig uur later ligt alles overhoop. De vent, de baan en het sociale leven zijn er nog. Maar niets is meer belangrijk. De politieagent is direct en duidelijk: ‘Er is iets heel ergs gebeurd. Je broer is overleden. Hij heeft zelfmoord gepleegd.’ Onder mijn voeten opent zich een luik en ik val. Roel vangt me op en zet me behoedzaam op een stoel.

Voor ik in staat ben weer vooruit te kijken, ben ik een jaar verder. En voor ik na kan denken over het bestaan van een kinderwens, heb ik nog meer tijd nodig. Eerst trouwen we. Het wordt een feestelijke dag waarop we het leven vieren, ondanks het gapende gemis. Vier jaar na Koens dood wordt onze dochter geboren. Zij eist met gemak een liefde op die ik nog niet ken en waarvoor ik ruimte blijk te hebben naast mijn verdriet. Ik voel het overal: ik ben een ander – maar gelukkig – mens.

Versie 2, na verwerking feedback:

​‘Gefeliciteerd zus!’ Ik houd mijn hand voor het schermpje van mijn Nokia om het sms’je van mijn broertje te kunnen lezen. Zowaar, hij is mijn vijfendertigste verjaardag niet vergeten. Ik sms terug: ‘Dankjewel broertje. We zitten op het terras!’ Ik stop de Nokia weer in mijn tas.

Daar zit ik, een leuke vent aan mijn zijde, een baan waar ik blij van word en een gezellig sociaal leven. Volgens mij heb ik de boel op de rit, bedenk ik tevreden. Binnenkort eens met Roel bespreken hoe het met onze kinderwens staat. Hebben we die eigenlijk? Ik nip van mijn biertje en wenk de ober voor een portie bitterballen.

Achtenveertig uur later ligt alles overhoop. De vent, de baan en het sociale leven zijn er nog. Maar niets is meer belangrijk. De politieagent is direct en duidelijk: ‘Er is iets heel ergs gebeurd. Je broer is overleden. Hij heeft zelfmoord gepleegd.’ Onder mijn voeten opent zich een luik en ik val. Roel vangt me op en zet me behoedzaam op een stoel.

De tijd die volgt is onwerkelijk. Regelmatig voelt het alsof ik van buitenaf naar mezelf kijk. Ik probeer overeind te blijven door te doen zoals ik altijd deed. Maar ik huil wekenlang, elke dag.

Voor ik in staat ben weer vooruit te kijken, ben ik een jaar verder. En voor ik na kan denken over het bestaan van een kinderwens, heb ik nog meer tijd nodig. Eerst trouwen we. Het wordt een feestelijke dag waarop we het leven vieren, ondanks het gapende gemis. Vier jaar na Koens dood wordt onze dochter geboren. Zij eist met gemak een liefde op die ik nog niet ken en waarvoor ik ruimte blijk te hebben naast mijn verdriet. Ik voel het overal: ik ben een ander – maar gelukkig – mens.