Mei voorbij

‘Gelukkig is vorige week voorbij’, concludeerde ik maandag hardop tijdens het avondeten. Of eigenlijk bedoelde ik de periode vanaf Koningsdag tot en met 15 mei. Het is de zesde keer sinds die ene dag dat ik deze periode doormaak. Doorworstel, doorhobbel, doorstruikel. Dit jaar alleen geen Koninginnedag, maar Koningsdag op een iets andere datum. Dat hielp wel een beetje. En ook weer niet, want de sfeer was hetzelfde. Een paar van de mensen waar ik toen mee was, waren er nu ook. Behalve eentje.

Koninginnenacht 2008. Ik ben in de stad met Roel en we komen allerlei bekenden tegen. Het is gezellig, het is druk. Mijn broertje is in geen velden of wegen te bekennen, ook al had hij gezegd te zullen komen. Op mijn smsje reageert hij niet. We drinken en ouwehoeren, logischerwijs geen enkel besef van het gegeven dat dit de laatste normale Koninginnenacht van ons leven zal zijn.
De volgende dag wagen we ons ook nog aan Koninginnedag. Waarom ook niet? Het is mooi weer, we hebben kind noch kuiken dus we nemen het er van. We kuieren richting Rijnkade, waar het feest is en waar mijn broertje een appartement heeft. Op zijn balkon is het druk met mensen die halve literblikken bier in hun hand houden. Koen ziet ons te midden van de drukte aan komen lopen. Ik herinner me zijn aangenaam verraste glimlach als hij ons ziet. Hij doet de deur voor ons open en even later staan ook wij met een halve liter lauw en goedkoop bier in onze handen op het balkon. Ik klets met mijn broertje. Het gaat niet zo goed met hem. We maken er zwarte grappen over en op mijn niet serieus bedoelde vraag of hij toch niet van de brug zal springen (want zoiets doet mijn broertje niet ten slotte) maakt Koen ook weer een harde grap. Hij lacht er zelf het hardst om. Ik druk hem nogmaals op het hart dat hij altijd bij me terecht kan. Dat weet hij.

Dinsdagavond 6 mei 2008. Ik vier dat ik de volgende dag jarig ben. Koen komt ook. Het is de laatste keer dat ik hem levend zie. Ik wist het niet. Had ik anders beter gekeken? Had ik hem tegen kunnen houden?

Woensdag 7 mei 2008. Ik ben jarig en heb een middag vrij genomen samen met Roel. We zitten op een zonovergoten terras bij Dudok als ik een smsje krijg van mijn broertje: gefeliciteerd met je verjaardag. Ik bedank hem digitaal. Het is het laatste contact dat we hebben, maar ik had geen idee. Zou hij het zelf geweten hebben?

Vrijdagochtend 9 mei 2008 verandert mijn leven definitief in een leven ‘na Koen’. Op donderdag 15 mei 2008 hebben we hem gecremeerd.

Ongeveer een jaar na de dood van mijn broertje besloot ik door te gaan met leven, ook al had ik geen idee hoe dat ook alweer moest. Inmiddels heb ik zes jaar kunnen oefenen en het gemis en verdriet leren dragen. Daarmee is het niet minder zwaar, ik ben gewoon beter getraind. Ik hoop nog vele jaren telkens na 15 mei te mogen verzuchten: fijn dat deze tijd weer voorbij is. Want ik ben er nog en ik wil er zijn.