Ze zit in kleermakerszit bovenop haar roze-wit gestreepte dekbed. Tandjes gepoetst, pyjama aan. Tijd om te gaan slapen. Maar we maken niet veel haast, het is vrijdagavond.

Uit het niets vraagt ze: ‘Hoe heette dat ook alweer wat ome Koen had?’

‘Een depressie en waarschijnlijk ook een angststoornis.’

‘Dat heb jij ook toch?’

‘Een angststoornis ja, maar door de pillen voel ik me prima.’

‘Nou, je bent toch heus nog weleens moe ofzo?’ zegt ze quasi-kritisch. Ik lach en antwoord bevestigend.

De klok wijst ruim voorbij 9 uur aan, maar dit zijn geen gesprekjes om af te kappen. Het onderwerp is nog niet klaar. Er komen meer vragen, ik zie het aan haar nadenkhoofd.

‘Hoe wist je dan dat-ie dat had?’

‘Dat heeft een dokter nooit echt vastgesteld maar ik kon het lezen in zijn afscheidsbrief.’

‘Was dat die brief van: als jullie dit lezen ben ik dood?’

‘Ja, dat was de eerste zin van zijn brief. En hij schreef nog wat meer uitleg.’

‘Waar is die brief nu?’

‘Die heb ik hier.’

‘Waar dan?’

‘In een map.’

‘Die wil ik weleens lezen. Ik ben benieuwd naar zijn handschrift.’

‘Het is een getypte brief.’

‘Maar hoe weten ze dan dat het zelfmoord was en geen moord?’

‘Je bedoelt dat iedereen die getypte brief geschreven kan hebben?

‘Ja.’

‘Dat heeft de politie heel goed onderzocht, dat doen ze altijd bij zelfmoord.’

‘Dus ze weten 100% zeker dat het zelfmoord was.’

‘Ja, dat weten ze zeker.’

Ze vraagt ook nog een keer naar de manier waarop. Daar antwoord ik kort op. Nare details probeer ik te vermijden, maar ze is niet gek dus er omheen draaien is zinloos. Ik schrijf het hier niet op, omdat het een trigger kan zijn voor mensen met suïcidale gedachten.

‘Hoe is hij gevonden dan?’

‘Door de bovenbuurman. Die woonde boven ome Koen.’

Vera schiet in de lach en steekt haar handen in de lucht: ‘Oh ja, woonde die boven hem?’

‘Je verwacht het niet hè, van een bovenbuurman?’ We lachen er samen om.

‘Maar hoe ging het dan?’

Ik vertel over hoe de buurman Koen gevonden heeft. Ze luistert aandachtig en vraagt door. Ik vertel haar wat ze wil horen zonder uit het oog te verliezen dat ze negen jaar is.  

‘Ik ben wel blij dat ik hem niet gekend heb want ja, ik vind het wel heel erg enzo maar als je weet hoe die persoon was dan ben je er ook verdrietig over als-ie er niet meer is.’

‘Klopt. Je vindt het nu wel heel erg maar je hebt niet hetzelfde verdriet als ik.’

‘En hoe reageerde jij toen je het hoorde?’ Ik vertel over het bezoek van de politieagenten. Hoe Hans me vertelde wat er gebeurd was. En dat ik een paar keer achter elkaar zei: ‘Het is niet waar.’

Vera zet subiet een fout Marokkaans accent op en roept: ‘Wat iez dat, geloof jij de polizie niet ofzzo?’

Ze lacht er zelf hard om en ik doe mee. ‘Ik zit hier iets serieus te vertellen en jij maakt er grappen over’, zeg ik, nog steeds lachend. Hoe komt ze eigenlijk bij dat gekke accent?

Ze pakt de draad weer op.

‘En wat gebeurde er toen?’

‘Ik viel bijna om en papa ving me op en zette me in de stoel.’

‘Echt?’

‘Ja.’

‘Moest je ook huilen?’

‘Ja.’

‘Ik heb weleens een lijstje gezien met een top 10 van maaltijden die mensen eten voor ze de doodstraf krijgen.’

‘Wat een gezellige onderwerpen bespreken wij.’ We grinniken. Vera switcht nog even vlot naar een serieuze bespiegeling op dit onderwerp: ‘De doodstraf, dat is toch niet goed. Dan leren ze er nog steeds niks van.’ Weet ze zeker dat ze later iets met dieren wil gaan doen? Ik voorzie een plek bij justitie.

De klok tikt verder maar ik geloof dat al deze vragen niet te scharen zijn onder het fenomeen ‘tijdrekken voor je naar bed gaat’. Iets waar dochterlief ook zeer bekwaam in is. Nee, dit is anders. Het is nog steeds niet klaar. Ik blijf zitten en kijk haar aan.

‘Hoe lang kenden papa en jij elkaar al toen het gebeurde met ome Koen?’

‘Een jaar en vier maanden.’

‘Waar kenden jullie elkaar van?’

Ik vertel hoe dat ongeveer ging en sluit af met: ‘En toen was het aan.’

Vera grijnst en ik voel weer een grap aankomen. ‘En nu is het uit.’ Haar ogen tranen van haar eigen geintje. Ze steekt me aan met haar slappe lach. De voorliefde voor zwarte grapjes zit er al vroeg in. Niks meer aan doen.

Het is half 10 en ze is uitgevraagd. Voor nu.

Ik zeg dat ze me hier altijd van alles over mag vragen. ‘Jahaa. Dat zeg je al tegen me vanaf mijn vijfde.’ Oké, duidelijk.

Welterusten lieve, nieuwsgierige, wijze dochter van me. Tot het volgende vragenvuur.

Denk je aan zelfmoord of maak je je zorgen om iemand? Praten over zelfmoord helpt en kan anoniem via de chat op www.113.nl of telefonisch op 113 of 0800-113.