Eerst was er de gedachte.
Ik ga een boek schrijven.
Toen ging ik het doen.
Ik ben een boek aan het schrijven.
En nu zeg ik iets dat me nog steeds onwezenlijk in de oren klinkt.
Ik heb een boek geschreven.
Zo was ik laatst in Zwolle aan het werk. Loopt er een collega de kamer op die mij begroet met: ‘Hé hoi, het gaat goed met je boek of niet? Ik zie je berichten op Facebook.’ Waarop een andere collega me vragend aankijkt: ‘Je boek? Welk boek?’ En dan mag ik het weer zeggen. Ik heb een boek geschreven. Wie, ik?
Vorige week loop ik de kantine van mijn werk in Arnhem binnen. Een collega, leidinggevende binnen het conservatorium, ziet me en zegt: ‘Dag mevrouw de schrijfster.’ En weer iets langer geleden zegt een collega met een grote glimlach, leidinggevende van onder andere de modeopleiding: ‘Welkom bij de club.’ De club van kunstenaars, schrijvers, makers. Ik verbeeld me niets want ik kom net kijken, maar ik weet wel hoe het voelt om dat wat je rechtstreeks vanuit je hart gemaakt hebt, aan de hele wereld (want zo voelt Arnhem en omstreken nu aan) te laten zien. Alsof je in je blote kont staat, op een hoog podium met veel publiek ervoor en een bouwlamp op je gericht. En dan heb ik het boek nog niet eens concreet in handen gehad, laat staan anderen. De vormgeving is in volle gang.
Mijn ouders hebben de voorlaatste versie van mijn manuscript gelezen. ‘Je geeft jezelf wel bloot,’ zei mijn vader. ‘Maar dat zul je ook wel met Roel overlegd hebben.’ Nee. Het kon niet anders namelijk. Daar had ik geen overleg met wie dan ook voor nodig. Want hoe kan ik het taboe op zelfdoding, depressie en angststoornissen helpen verkleinen, als ik er zelf niet open over ben?
Ik heb een boek geschreven. En nou moet iedereen het weten ook.
februari 10, 2018 at 8:40 am
Wat goed!
Iedereen moet het weten!
Ik heb 3 boeken geschreven en geef me daarin geheel bloot. En niemand weet het behalve m’n ouders, zus, man en een handvol vrienden.
Dus ik voel enorm met je mee.
Het moet bloot. Het moet de wereld in. Nu na jaren stilte rondom mijn boeken, ben ik sinds een paar weken bezig boek één klaar te maken voor publicatie.
Ook heel bloot, dus onder een pseudoniem. Maar ik vind het spannend en eng en leuk.
Ik wens je veel succes! Je bent moedig. Alleen al zoiets schrijven is méér dan de meest mensen kunnen.
februari 10, 2018 at 9:22 am
Dankjewel Astrid, wat een mooie woorden. En wat goed dat jij ook bezig bent met de publicatie van je boek. Ik weet natuurlijk niet precies wat je thema is maar ik gok dat je in dezelfde ‘hoek’ verkeert als ik. Hoe mooi is het als wij een bijdrage kunnen leveren aan het beter bespreekbaar maken van taboes als zelfdoding en depressie? Het is ook doodeng ja, bloot gaan. Maar ik wil iets doen, moet iets doen. Ik wens jou ook alle moed en succes om je verhaal openbaar te gaan maken. En, als je wilt: van harte welkom op mijn boekpresentatie op 24 maart. Zal je de officiële uitnodiging sturen en dan kijk maar even of je dat ziet zitten. Niks moet maar misschien heb je er iets aan. Hartelijke groet, Tamara
februari 10, 2018 at 9:34 am
Ach wat lief! Afhankelijk of het bereikbaar is voor mij vind ik het heel leuk om uitgenodigd te worden voor jouw boek presentatie.
Mijn boeken gaan over chronische ziekte en echtscheiding. Ook trauma’s, net als bij jou. Dingen die je een plek moet geven.
Voor mij waren mijn boeken in eerste instantie om alles van me af te schrijven. Omdat ik altijd al verhalen schreef, bleek dat ik het in roman stijl had geschreven in plaats van een dagboek. Dus toen heb ik ze aangepakt als een serie romans. Een doorlopend verhaal in 3 stukken.
Het enige is dat ze in het Engels zijn. Dus toen wist ik niet meer wat ik veder met ze moest. Nu heb ik de knoop doorgehakt en ga ze gewoon zelf publiceren. Dat is tegenwoordig heel gewoon.
februari 12, 2018 at 10:55 pm
Veel succes toegewenst. Je moet het maar durven doen. Als je één iemand echt ermee helpt, ben je al een heldin.
februari 13, 2018 at 10:02 am
Dank Johan, voor je sympathieke aanmoediging! Al ben ik met mijn boek en verhaal maar één iemand tot steun, dan ben ik al meer dan tevreden.
maart 20, 2018 at 8:32 am
Ik schrok, schoot vol en was tevens super geïnteresseerd toen ik (sorry gister pas) toevallig op je boek uit kwam. Wauw, vind het geweldig wat je doet en probeert te bereiken met jouw verhaal. Respect.
Tien jaar, en het voelt als de dag van gister. Hij zit altijd in mijn hoofd.. En zeker in mijn hart.
Ik weet niet of ik hem ga lezen, de cover alleen grijpt me al zo aan, maar ga hem zeker bestellen. Veel succes Tamara. Hij zal trots zijn op je.
maart 21, 2018 at 3:59 pm
Hoi Sabine, dankjewel voor je lieve en ontroerende berichtje. Het is voor mij altijd weer fijn te horen dat Koen niet vergeten wordt. Ik kan me voorstellen dat je een enorme drempel over moet om het boek te gaan lezen, het is een heftig thema. Al zeggen de mensen die het boek al gelezen hebben (mijn schrijfcoach, mijn man, 2 vriendinnen, mijn vormgeefster) dat er ook lucht en humor in zit. Wie weet ben je er ooit aan toe en als dat zo is, hoor ik graag wat je er van vond. Liefs, Tamara