Naast dat ik de afgelopen weken mijn manuscript afrondde, las ik ook dit boek: Man o Man, van Nathan Vos. Over de zelfdoding van zijn broer David. Ik schreef er al eerder iets over, voor ik het gelezen had. Via Twitter heb ik Nathan Vos beloofd te laten weten wat ik er van vond na lezing.
Daar gaat-ie.
Achterop het boek staat onder andere:
In Nederland brengen ruim twee keer zoveel mannen als vrouwen zichzelf om het leven. Maar vrouwen zijn twee keer zo vaak depressief. Hoewel het een niet per se met het ander te maken heeft, lijkt de correlatie helder: mannen zoeken geen hulp. Als ze al weten dat ze het nodig hebben. Nathan onderzoekt waar het misging bij David én bij elf lotgenoten, onder meer door met hun weduwes te praten.
De kritiek op het boek die ik vooraf hoorde, onderschrijf ik niet: Nathan generaliseert niet en pretendeert ook niet Het Antwoord op de waarom-vraag gevonden te hebben. Wel vertelt hij openhartig over wat de zelfdoding van zijn broer met hem deed en doet. Daarnaast gaat hij op zoek naar mogelijke verklaringen voor de daad van zijn broer, onder andere door elf lotgenoten via hun weduwes een klein monument te geven in zijn boek. Schrijnende, verbijsterende en liefdevolle portretten. En sommigen zeer herkenbaar, vooral de verhalen waarin de zelfdoding uit de lucht kwam vallen. Ook mijn broer liet nauwelijks iets merken van het donker in zijn hoofd en bam, weg was hij.
Bladzijde 275 tot en met 296 gingen over de troost die kunst je kan bieden. Zeer mee eens, maar de aanbevelingen over welke boeken te lezen en welke muziek te luisteren, waren niet aan mij besteed. En ik vond de structuur van het boek wat rommelig.
Maar die kritische nootjes vallen weg tegen het nut en de noodzaak van dit boek: het levert een waardevolle bijdrage aan het bespreekbaar maken van depressie, zelfdoding en rouw. En wie weet werkt het zelfs preventief. Al was het maar één keer.
Geef een reactie