Soms ben ik mijn dooie broertje heel erg zat. Dat ie dood is en dat hij dat zelf gedaan heeft. Dat zijn daad al vijftien jaar lang mijn verhaal is, en voor de rest van mijn leven zal zijn. Broer, je wordt feestelijk bedankt. Dood neem je misschien wel meer ruimte in dan je levend ooit voor elkaar had gekregen. Natuurlijk is mijn verhaal breder, kleurrijker en positiever dan enkel de zelfdoding van Koen. Er is ruimte voor alles.

Maar soms …

… nee, altijd, zou ik willen dat het nooit gebeurd was. Al ben ik er uiteraard grondig van doordrongen dat dit is wat het is. Mijn mening en gevoelens over het gebeurde doen niet ter zake, er verandert helemaal niets. Dood is dood. En dat maakte me vooral in het eerste jaar na Koens overlijden woest. Razernij om de onomkeerbaarheid van zijn einde. Draai de tijd terug, warm hem op, blaas er leven in, dit mogen we niet accepteren!

Inmiddels heb ik die onomkeerbaarheid leren dragen. Doorvoelen. De dood is definitief, Koen is fysiek niet meer hier. Omarmen doe ik het niet, maar vooruit, die hele shit mag met me mee in een rugzak die ik 24/7 til en heel vaak niet eens meer voel. De rugzak is een onzichtbaar lichaamsdeel geworden. Het zit op de plek van het geamputeerde gevoel.

Vandaag sprak ik weer eens over hem. Over het gebeurde. Over mijn boek. Over het waarom. En over de toneelvoorstelling Proost op de Verliezers, waar ik een bescheiden bijdrage aan heb geleverd. Mijn woorden maakten indruk, ik zag het aan de gezichten, voelde het aan de bedankjes, ondanks de absoluut professionele houding van de regionale omroep die mijn verhaal op beeld vastlegde. Ik wist na afloop van het interview niet of ik voldaan was weer iets goeds gedaan te hebben met Koens zelfdoding, of dat ik vooral voelde: zo, voorlopig heeft hij wel weer genoeg podium gehad.

Ik raak nooit uitgesproken over Koen, de rouw, het gemis. Daarvoor is het te veel verweven met wie ik nu ben. Maar soms ben ik ook ontzettend uitgeluld over ons verhaal.

Op 24 juni speelt Proost op de Verliezers in Theater Het Hof te Arnhem, de locatie waar vandaag het interview plaats vond. Ik ben er die avond niet bij, omdat ik op een speciaalbierfestival zit. De woordgrap over het zat zijn of het worden ga ik niet maken. Proost! Op het leven.

Koen op het podium van Theater Het Hof.