Het is geen kwestie van je gewoon niet zo druk maken. Genoeg ontspannen. Het is geen kwestie van jezelf stevig toespreken dat het allemaal nergens voor nodig is. Dat je je aanstelt, desnoods. Je wéét dat je iets voelt wat gebaseerd is op niets, je wéét dat er eindeloos veel mensen op deze aardbol zijn die echt reden hebben om bang te zijn. Die wetenschap helpt echter niet. Met een emmer frustratie als icing on the anxiety cake tot gevolg.
Waar ik dan bang voor was? Voor niets in het bijzonder. Het is geen gerichte angst. Het is ook geen fobie, zoals pleinvrees of hoogtevrees. Ik lijd niet aan een minderwaardigheidscomplex, ben niet onveilig gehecht en zelfs de zelfdoding van mijn broer, hoewel uiteraard nergens goed voor, staat er los van. Werk bleek wel een dikke trigger deze keer. Trok ik normaal hooguit een wenkbrauw op bij een mail met moeilijkheden waarna ik over ging tot professionele actie, nu raakte ik nagenoeg in paniek.
Nergens bang voor, maar vanaf het openen van mijn ogen in de ochtend was het er. De stress, het weeïge gevoel in mijn buik, een ademhaling die nauwelijks lager ging dan mijn decolleté. Mezelf overeind houden. Alle energie ging er naar toe. Mijn kind mocht niets merken, ik was gewoon aan het werk, mijn huishouden hield ik op orde. Haren kammen, mascaraatje op en hopen dat de dag snel voorbij zou zijn. Mijn hele systeem riep: LAAT. ME. MET. RUST. In plaats daarvan deed ik normaal. Ik voerde een eindeloos vermoeiend toneelstuk op. Na dik anderhalve maand besloot ik daarmee op te houden. Ik nam opnieuw mijn medicatie en binnen drie dagen was ik er weer. Ongelooflijk.
Sommige mensen met een gegeneraliseerde angststoornis zijn gebaat bij therapie, al dan niet in combinatie met medicatie. Ik heb dat ook geprobeerd, jarenlang, in allerlei varianten. Bedrijfsmaatschappelijk werkers, psychologen, haptonomen, ik leerde dingen van ze waar ik tot op de dag van vandaag profijt van heb. Maar de angst ging nergens heen.
Meer sporten, gezond eten. Ook die optie heb ik nog een keer afgestoft de afgelopen periode. Een maand nadat ik gestopt was met mijn medicatie, het was half mei, ging ik op de weegschaal staan. Het pillenstoptraject leek geslaagd, dus tijd om de coronakilo’s ook eens recht aan te kijken. Het cijfer dat de weegschaal onder mijn neus wreef, gaf me een gigantische schop onder mijn ietwat uitgedijde reet en de afgelopen vijf maanden ben ik bijna acht kilo afgevallen. Hoewel ik me daar een stuk beter bij voel, deed het precies helemaal niets voor mijn angststoornis. Mijn broekriem gaat drie gaatjes strakker, ik huppel lichtvoetiger de trap op, maar het monster liet zich niet insnoeren en bleef me stoïcijns vergezellen. Ik voelde me er alsnog loodzwaar door.
Sinds een krappe zes weken slik ik het spul weer. En ik ben in die periode minstens twintig kilo lichter geworden. Wat de weegschaal ook zegt.
