Deze blog gaat niet direct over corona, maar over het effect van de bijbehorende lockdown-light. Dat zorgt in mijn geval voor veel extra Netflixtijd. Met als gevolg dat ik alles gezien heb nu. Of in ieder geval de series en films die me interesseren. Ik moet erbij zeggen dat ik al lekker op weg was voordat het coronafeestje losbarstte. Zelfs een gehypte serie als Peaky Blinders heb ik verslonden. Normaliter word ik argwanend van kreten als ‘moet je gezien hebben’. Ik denk dan: dat bepaal ik lekker zelf ja? Om het vervolgens niet te bekijken. Tuurlijk, die houding zegt alles over mijn fijngeslepen karaktertje, maar daar gaan we het nu niet over hebben.
Afgelopen week ben ik aan een andere min of meer gehypte Netflixserie begonnen: 13 reasons why. Voor wie de serie gemist heeft, een korte introductie: tiener pleegt zelfmoord en legt vervolgens via een stapel cassettebandjes aan een aantal van haar medestudenten uit waarom ze tot die daad kwam. De geadresseerden vormen de 13 reasons why.
Op het moment van schrijven van deze blog moet ik nog ongeveer drie afleveringen fijnkauwen. Terwijl ik er na de eerste aflevering al he-le-maal klaar mee was. Ik heb geprobeerd mijn mening uit te stellen tot na de laatste aflevering van seizoen 1. Mislukt.
De hoofdpersoon alsmede overledene, Hannah, is in mijn ogen een moralistische dame die het presteert om allerlei vrienden en medestudenten op te zadelen met een schuldgevoel dat ze de rest van hun leven moeten dragen, omdat deze tieners volgens haar de aanleiding vormen voor haar zelfdoding. Ze oordeelt, veroordeelt en moraliseert. Een enkele keer komt er nuance voorbij, of wordt er een zwak licht geschenen op haar eigen aandeel in de loop der dingen. Maar bottum line is toch: Clay, Jessica, Bryce, Justin, Courtney en Alex en vele anderen hebben het verkeerd gedaan. Hannah gaat vrijuit, is enkel slachtoffer van wat haar is aangedaan.
Laat ik dit vooropstellen: dat wat Hannah overkomt is niet grappig. Verre van. Maar deze serie laat veel te weinig zien welke interpersoonlijke redenen er kunnen zijn waarom iemand tot de daad komt het leven te verlaten. Ook zie ik weinig aanknopingspunten voor de manier waarop je het gesprek met iemand kunt voeren over eventuele suïcidaliteit. Het is zó onrealistisch dat ik afhaak.
Ik bedoel, wie spreekt eerst zeven cassettebandjes beschuldigingen in, om er vervolgens uit te stappen? Ja, ik weet het, het is fictie. Maar in mijn ogen is dit niet de fictie waarmee je de realiteit bespreekbaar maakt. Of ik moet me zwaar vergissen aangezien ik royaal de veertig lentes gepasseerd ben en me dus (?) niet meer goed kan verplaatsen in de jongens en meisjes die de twintig nog moeten aantikken.
Wat in ieder geval goed is: de serie doet iets met me. Is dat niet wat kunst moet doen? Ik erger me de tandjes aan de hoofdpersoon, die het allemaal zo goed weet, maar bij leven niemand rechtstreeks ergens op aanspreekt en pas na haar dood alle shit via cassettebandjes over iedereen uitstort. Zo stuurt ze haar vriendje scheldend de kamer uit, om hem vervolgens kwalijk te nemen dat hij ook daadwerkelijk is gegaan. Ik begrijp hoe zoiets kan werken, ooit was ik ook zeventien, maar of dit soort idioterie helpt om suïcide bespreekbaar te maken?
Nee, deze manier is niet mijn kopje thee. Maar vermoedelijk behoor ik niet tot de doelgroep. Want als ik de reviews moet geloven hebben veel jonge mensen er wel degelijk iets aan gehad. En dan moet ik mijn bezwaren parkeren. Omdat ze meer over mij zeggen dan over de bijdrage van de serie aan het verkleinen van het taboe op zelfdoding.
